Aan vegetarisch eten heeft lang een geitenwollensokkenimago gekleefd. Moeilijk gedoe met tofu en linzen. Taaie, heavy maaltijden die je niet voor je plezier wegstouwt. Die tijden zijn gelukkig voorbij. Nu steeds meer mensen (mede dankzij gekke koeien, griepvogels, pestvarkens en leeggeviste zeeën), al is het maar een dagje, zonder vlees of vis willen, verschijnen er ook steeds meer leuke vegetarische kookboeken.  Neem bijvoorbeeld Superchic vegetarisch. Volgens de achterflap is dit het 61e vegetarische kookboek van de Engelse Rose Elliott. En dat in 30 jaar tijd. Snel rekensommetje: dat zijn dus 2 boeken per jaar. Holy moly.

Decadent
Dit is naar eigen zeggen wel haar eerste ‘decadente’ kookboek. Met luxe, bijzondere gerechten, verrassend en ‘met wow-factor’. Dat superchic moet je trouwens niet al te letterlijk nemen. Geen haute cuisine torentjes met overal truffel. Sowieso denk je bij luxe ingrediënten eerder aan kreeften en ganzenlever dan aan pastinaken en pompoenen. Chic betekent voor Elliott ook ‘vertrouwen, gemak en zonder inspanning’. Wie wil dat nu niet?

Eet-mij!-fotografie
Opvallend zijn meteen al de paginagrote foto’s waarbij de glanzende granaatappelpitjes zo je mond in willen springen en je de neiging krijgt om wat bloem van de ravioli af te vegen. De komijnzaadjes in het taartdeeg zijn larger-than-life, en de glanzende wortels (2 pagina’s breed) smeken ‘eet mij, eet mij!’. En dan heet nota bene alleen het hoofdstuk hoofdgerechten ‘Oogverblindend’. Neem nou de bloody marygeleitjes. Ik geloof niet dat ik ooit aandrang heb gevoeld tot het drinken van een bloody mary, en gelei vind ik vaak maar een vaag glibberig gedoe, maar de bolglaasjes met de bloody marygelei zien eruit om onmiddellijk leeg te willen lepelen.

Dubbelop
Het duurde even voor ik de titelstrategie doorhad. Bij elke pagina staat steeds bovenaan, in hardnekkig hoofdletterloze drukletters, de naam van het gerecht (Gerookte tofu met pinda’s en kokosrijst) en daaronder en half er doorheen in grote, zwierige grijze handgeschreven letters de drie voornaamste ingrediënten ‘rijst chilipeper kokos’. Omdat de titels al zo uitgebreid zijn, is het een beetje dubbelop. Alleen de bonentaart heet gek genoeg alleen kortweg ‘bonentaart’ terwijl er ook tomatensalsa, kaas, avocado en tortillachips aan te pas komen.

Aardappels-groente-vlees
De indeling van het boek begint traditioneel met een onderverdeling in voorgerechten, hoofdgerechten en nagerechten. Zeker wij, met onze traditie van aardappels-groente-vlees vinden vegetarische hoofdgerechten vaak lastig. Want met alleen aardappels en groente heb je ineens een heel kaal bord. Hoewel Italianen anders over de indeling denken, vind je hier een serie hele fijne pasta’s en risotto’s (zelfs met theegerookte kastanjes!). Maar ook allerlei hartige pannenkoekjes en hartige taarten, maar dan verrassend met rijst, kikkererwten of bonen in het deeg.

Buitenfähig
Na de toetjes volgt een hoofdstuk ‘al-fresco-etentjes’ wat niet zozeer slaat op barbecuerecepten, maar op simpele en informele gerechten. De logica daarvan ontgaat me eerlijk gezegd een beetje. Waarom is een aardappel-wittetruffeltaart simpeler of meer buitenfähig dan een kikkererwtentaart met geroosterde groenten uit het ‘gewone’ hoofdgerechtenhoofdstuk? Maar lekker ziet het er allemaal zeker uit, dus hier past geen kniesoren.

Partytime!
Tenslotte een verzameling hapjes, de ene nog mooier dan de andere. Mini-tarte tatins van wortel en kardemom, de eenhapstortilla’s met kerstomaatjes, de minimuffins met feta. Ja! Ja! Risotto met tuinbonen en munt lijkt me daarentegen nou helemaal niks voor een feestje. Juist risotto moet je à la minute bereiden – het laatste waar je tijd of zin voor hebt met een huis vol borrelende gasten….

Toverdal
Achterin het boek vind je een verklarende woordenlijst, van agaragarpoeder (aan elkaar ziet dat er trouwens onuitspreekbaar uit) en kaffirlimoenblaadjes tot umeboshipasta en wakamezeewier. Ik had eerlijkgezegd nog nooit gehoord van toover dal, wat associaties oproept met sprookjes, zeven dwergen en ruisende beekjes, maar wat een kleine peulvrucht blijkt te zijn. Goudkleurig, dat dan weer wel, dus toch nog een beetje magie. Ook handig: naast een gewone alfabetische index is er ook een pagina met menu-ideeën. Van bbq tot gezinsmaaltijd, van impromptu diner tot romantisch souper.

Rose Elliot, Superchic vegetarisch, Culinaire Boekerij, € 22,95