Onno Kleyn nu ook online! Een mailtje van deze bekende culinaire schrijver over het feit dat zijn rubriek de Volkskeuken (uit de Volkskrant) voortaan ook op zijn website staat, was aanleiding om eens langs te gaan. Als foodblogger ben ik natuurlijk benieuwd naar de online activiteiten van een bij uitstek papieren auteur als Kleyn, bekend van zijn vele kookboeken en artikelen. Bovendien een man die op jaloersmakende wijze zijn gehele werktijd besteedt aan gastronomie en wijn. Of zoals hij het zelf omschrijft op zijn site: ‘een slopend bestaan, vol stress en ander ongemak, met hinderlijk veel proeven, reizen en roeren in potten en pannen.’ Tja, iemand moet het doen. Het werd een geanimeerd gesprek over schrijven en proeven. Over de kleren van de keizer en over supermarktgerechten met een hoera-smaak.

Blog als service-artikel
Hoewel hij al jaren een eigen website heeft, blijkt tijdens het gesprek al snel dat Kleyn zich nog lang niet heeft overgeleverd aan het digitale tijdperk. Een website is puur ‘een plek om gevonden te worden, een soort veredeld visitekaartje’ en voor een ‘service-artikel’ als een eigen weblog heeft hij helemaal geen tijd want ‘je bent blij als je eindelijk achter dat ding vandaan komt’. Een typerend nadeel van blogs vindt hij dat de reacties vaak ontaarden in weinig verheffende scheldpartijen. En bovendien kun je er toch geen geld mee verdienen. Extra klanten krijg je er niet door en advertenties zijn wat hem betreft uit den boze; als broodschrijver wil hij onafhankelijk blijven en niet onder invloed raken van de industrie. GoogleAds van Knorr? Het is hem een gruwel.

Culinaire vluggertjes
Nee, dan is het papier toch geduldiger. Zo is hij is op dit moment druk bezig de laatste hand te leggen aan alweer de vijfde Culinaire Kalender. Pikant detail: vanaf 2007 zijn de 365 blaadjes nog slechts aan één zijde bedrukt. De achterkant mag je er voortaan zelf bijdenken. Zojuist verscheen een nieuw receptenboek met de titel Culinaire vluggertjes, en voor het najaar staat een boekje over kooktechnieken op stapel. Zijn bijzonder leuke Reiskookboek Italië is intussen alweer toe aan de derde druk.

Een bariton in Italië
Hoe is het allemaal zover gekomen? Even terug naar het begin. Hij leerde het koken van zijn kooklustige vader. De professionele koksopleiding werd echter al na een week weer afgebroken en de vervolgens gestarte conservatoriumstudie bleek helaas niet te leiden tot een levensvatbaar bestaan als professioneel bariton. Een jaartje Italië werd vervolgens de inspiratiebron voor het organiseren van culinaire reizen. En met culinaire ontdekkingen is hij vervolgens nooit meer opgehouden.

Oude vis
Kleyn wordt namelijk gedreven door een flinke dosis nieuwsgierigheid. Vaak vraagt hij zich af ‘Is dat wel zo’? Heeft de keizer wel kleren aan? Hij mag graag hardnekkige mythes ontzenuwen: Marco Polo heeft de pasta níet naar Italië gebracht, Texels lam ís niet zouter dan een gewoon lam. Ook leuk: tegen onzinnige persberichten in het geweer gaan. Verder gaat hij graag op onderzoek uit en organiseert hij proeverijen voor collega-journalisten. Is verse vis wel smakelijker dan 10 dagen oude? Is traditioneel bereide pasta lekkerder dan industriële?

Hoera-smaak
Een man met een missie, zo typeert hij zichzelf. Hij wil mensen handvatten geven om lekker te leren eten en genieten. Maar hij wil mensen ook leren relativeren, leren kijken naar wat je krijgt. Als hij schrijft over een bijzonder lekkere soort aardbeien, hoopt hij dat mensen ernaar gaan vragen bij de groenteboer. Zijn favoriete keuken? De Italiaanse en Franse regionale, traditionele keuken. ‘Gerechten met een verhaal’. Hij is wars van rare combinaties. Géén rookworst door de ribollita dus. Ook heeft hij niets met ‘supermarktgerechten’, de snelle moderne keuken met een ‘hoera-smaak’. Wát voor smaak? Kleyn, bladerend door de laatste Allerhande, ‘spaghetti carbonara is met spek, ei en kaas. Daar moet je dan niet ook nog eens rucola én tomaat doorheen doen. Dat vind ik teveel hatsikidee-smaken bij elkaar gooien. Het zal best lekker zijn hoor, maar ik vind het te wijdlopig’.

Een man met passie en zendingsdrang, maar geen betweter met vermanend vingertje. Want iedereen moet natuurlijk gewoon lekker zijn eigen keuzes maken. Verfrissend en inspirerend. Dromend van een leven vol eten en wijn stap ik weer in de auto. Pas bij het wegrijden realiseer ik me dat zelfs zijn straatnaam culinair is: Mosterdland.