Ik weet bedroevend weinig van saké. Zeg maar gerust niks. Tot gisteravond. Er viel iets te vieren en derhalve werd ik meegetroond naar de Japanner. Dan ook maar meteen de beste Japanner in de wijde omtrek, Yamazato, want als je het doet, moet je het goed doen. Naast een wijnkaart hadden ze ook een sakékaart. We gingen er eens goed voor zitten. Zoals gezegd: ik weet niks van saké. Behalve dat je van warme saké zo teut wordt als een garnaal, dusde keuze viel op koude.

Saké nouvelle
Er waren tientallen verschillende soorten, en er bleek ook een saké nouvelle op te staan, kennelijk net zoiets als de beaujolais nouveau, maar dan met saké? Kijk, zo steek je nog eens wat op. Doet u die maar. Wat gaat er veel saké in een fles. Of beter gezegd: uit een fles. Die komt overigens niet op tafel. Eerst giet een bevallig bekimonoot Japans mevrouwtje het volstrekt kleurloze vocht in een glazen karafje, en dan weer in glazen kommetjes, formaat eierdop. Want bij koude saké hoort glas, aardewerk is voor warme saké. Weet ik nu ook.

60% alcohol?
Toch maar even de fles erbij gepakt. Wat een fraai exemplaar! En die zilveren bewerkte dop kan zo aan een Versace-kostuum. Een etiket vol Japanse tekens, maar we herkennen wel 2007.09, kennelijk is september het saké-oogstseizoen? En staat daar nou 60%, dat is toch zeker niet het alcoholpercentage? Intussen brengt een keur aan Japanse mevrouwtjes de ene na de andere beeldschone gang. Op de menukaart zagen alle menu’s er even overdonderend heerlijk uit, dus kiezen was volstrekt onmogelijk. Het werd dus op goed geluk nummer 6. Of 11, daar wil ik vanaf wezen. Elk gerecht kwam weer met een ander delicaat serviesje, met als voorlopig hoogtepunt een beeldig theepotje met geurige bouillon, uit te schenken in een vingerhoedje. Zo wordt dineren vanzelf avondvullend.

Flesje mee
De mevrouwtjes deden hun best om in schier onverstaanbaar Engels tekst en uitleg te geven, maar dat mocht niet erg baten. Of kwam het door de rijkelijk vloeiende saké? Simpelweg ‘thank you’ antwoorden en dan maar gewoon beschaafd vergenoegd aanvallen leek de beste tactiek. Aan het eind wilde ik de fles graag mee naar huis nemen, als souvenir. Ik heb tenslotte ook ooit na mijn allereerste plateau géant de fruits de mer in Parijs de schelpen mee naar huis gevraagd. Nog jarenlang decoratief plezier van gehad. Daar geneer ik me helemaal niet voor. De vriendelijke, zowaar Nederlands sprekende ober zou een tasje gaan halen, en stopte de ingepakte fles vervolgens in m’n handen, al fluisterend ‘er zit nog wat in’. Van schrik ‘thank you, thank you’ zeggend togen we met een halve fles koude saké huiswaarts. Hij staat nu te glunderen in de koelkast. Vanavond de sushilijn maar eens bellen?