Ik heb een collega die een weblog over shoppen schrijft, en mij keer op keer verbijsterende verhalen weet te vertellen over waar ze nu weer op gefêteerd is, maar als culischrijver kreeg ik laatst toch maar mooi een pakje zout opgestuurd. Ha! Dat heb ik dan weer! Geen gewoon zout trouwens, nee, Maldon zout, pardon, Maldon sea salt flakes. Ik kende het vooral van de dames River Café die zweren bij Maldon zout. Net als Jamie Oliver en Nigella Lawson en Rick Stein en eigenlijk alle Engelse koks die ik ken.

Snoezig fotoboekje
Tot voor kort was het een exotische delicatesse die je alleen met grote moeite (of connecties in Engeland) kon vinden, nu ligt het doodgewoon in de supermarkt, bij Albert Heijn en Super de Boer. Daar had ik het natuurlijk ook zelf kunnen gaan halen, maar ik kreeg zoals gezegd een doosje opgestuurd. Met een persbericht in het Engels erbij, dat was dan weer een beetje raar als je een product speciaal in Nederland gaat introduceren, maar ook een heel snoezig fotoboekje. Net echt, met ouderwetse zwartwitfoto’s met zo;n wit randje eromheen, kent u ze nog? En dan vastgeplakt met vier van die doorzichtige hoekjes.

Oldtimer
Maldon is de naam van het Engelse kustplaatsje waar dit zout al sinds jaar en dag gewonnen wordt. Hoe lang, dat staat dan weer nergens, maar in het boekje tref ik een foto van een meneer in witte jas die met een fraaie oldtimer-vrachtwagen zout aflevert, en die foto is van 1920. Of wacht even, ik zie ook een advertentie uit 1882! Eerbiedwaardig oud zout dus. En al die tijd gebeurt dat zout winnen op een vrij arbeidsintensieve manier, puur omdat je daar zulk mooi zout van krijgt.

Harken
In de Mediterranee (denk: fleur de sel) is het makkelijk, daar laten ze de zon het verdampingswerk doen. In het rather chilly Engeland moet het zeewater verwarmd worden in pannen om te zorgen dat het zout kristallen vormt. En dan maar handmatig harken met langstelige rieken, ‘drawing the salt’, noemen ze dat. Het eindresultaat is dunne, vlokkige kristallen die je tussen je vingers kunt verkruimelen. Dat is ook precies de bedoeling, en dan liefst over een gerecht dat al klaar is, voor de krakende smaaksensatie, want zodra je het gewoon ergens doorheen roert smaakt het gewoon naar elk ander zout. Tja, zout is zout.