Waarom hebben wij geen marisquerías? Met die hamvraag keerde ik terug naar Nederland na een kort maar verheffend verblijf in Andalusië. Wij wonen hier ook naast de zee, net als de Spanjaarden, maar wij komen niet verder dan kramen met haring en kibbeling, waar bovendien niks te drinken valt. Nu ja, hooguit een blikje cola.
Of zit het ‘m in de naam? Marisquería komt van mariscos, wat om te beginnen natuurlijk al veel lekkerder bekt dan ons nogal warenambtelijke ‘schaal- en schelpdieren’. Probeer daar maar eens iets gezelligs van te creëren.
Nee, dan dus de marisquería. Een bar met bier, wijn, en allerhande vissige hapjes, afhankelijk van wat er die dag is binnengebracht uit zee waar de locals te pas en te pas even binnen wippen voor een praatje, een biertje of glas wijn, en dan dus wat lekkers erbij. Vaak zet de barman ongevraagd al iets naast je glas, dan heb je vast een beginnetje. 
Er is een vitrine met wat er vandaag is binnengevist, en een aparte bovenop de bar met de onvermijdelijke salades. Vooral de rijkbemayonaiseerde ‘Ensaladilla Rusa’ (Russische salade) is en blijft favoriet, wat Poetin ook voor raars mag uitspoken.
Het is een komen en gaan van buurtgenoten die nooit lang blijven, maar wel de tijd nemen voor hun versnapering en de kunst van het converseren. De barman lijkt ze allemaal persoonlijk te kennen. Achter het luik is de keuken waar de kok het frituurgebeuren beheerst. Dat varieert van kleine inktvisjes tot vormeloze bonkjes, die nog het meest weg hebben van visnuggets. 
Maar met een schaaltje aioli erbij, is alles heerlijk. Maar nog lekkerder zijn de schelpdieren, die gaan niet in de frituur. Coquilles al pilpil, conchas finas van de grill, almejas in een knoflokige kruidenboter. Heerlijk.
Enfin. Voor wie nog eens in de buurt is van Torre del Mar, een verder hoogst vermijdelijke badplaats, dan kan ik Marisquería El Yate aanbevelen, twee straatjes achter het strand, waar deze foto’s gemaakt zijn.
