In mijn herinnering was Luik een vieze grijsgrauwe stad waar de snelweg dwars doorheen kliefde op weg naar het hoopvolle zuiden. Maar nu schijnt de zon, is er geen snelweg te bekennen en is de Maaskade bevolkt met een fleurige zondagmarkt, La Batte. Een drukte van jewelste. Pal aan de markt en de Maas zit een iconisch Luiks restaurantje, zo heb ik me laten vertellen, eentje waar je echt een keer geweest moet zijn: Café Lequet. Binnen is het afgekloven, donkerbruin, mudvol en lawaaiig, buiten op de stoep staan wat goedkope plastic tafels en stoeltjes in de zon en blokkeren twee enorme vrachtwagens het uitzicht op markt en Maas. Wat je noemt pittoresk. Het wordt buiten, natuurlijk. Het is al twee uur, de ergste lunchdrukte is voorbij, dus er is zowaar plek.

Een menukaart is er niet, althans, er hangt een schoolbordje aan de gevel met een paar regels tekst erop, maar iedereen eet hier hetzelfde: boulets. Dat zijn gehaktballen in een zoetbruine saus. Erbij komen knapperige frites, die dobberen in diezelfde saus, plus een apart bakje groene salade die is gesierd met twee (2) plakjes hardgekookt ei. We kunnen wel kiezen wat voor dressing we willen: vinaigrette of mayonaise. Het wordt vinaigrette, maar de natte klodder saus oogt desalniettemin lichtgeel. Hebben we per ongeluk toch de mayonaise gekregen? De buren bestellen twee aparte salades, maar ook die ogen volstrekt identiek geel. Enfin. Dit alles mag de pret niet drukken.

Heerlijk sappige ballen zijn het, standaard twee stuks, in een enorme plens lekkere saus, zoet van de zachtgestoofde uien en stroop. Een saus die je met een stukje brood tot de laatste druppel op zou willen vegen, maar allez, we zijn hier niet in Frankrijk, hier wordt geen stokbrood bijgeleverd.

Waarom heten ze eigenlijk ‘boulets’? Volgens de schouderophalende serveerster zijn ze te groot voor het gangbare woord ‘boulettes’ (balletjes) en te klein voor ‘boules’ (denk ‘jeu de boules’). Alhoewel, bedenk ik me later, je zegt ook ‘boule de glace’, bolletje ijs. Enfin. Boulets it is, of op z’n Vlaams ‘bouletten’.

Bij het afrekenen blijken ze alleen cash te accepteren, ondanks de papieren placemats van nota bene de ING Bank. De dichtstbijzijnde flappentap is nog best een eindje lopen, al blijkt het er wel een van de ING en houdt een beleefde zwerver de deur voor me open.

Kortom: mocht je in de buurt zijn of langs Luik razen op weg naar verdere oorden, de boulets liégois zijn de stop waard. Voor drie tientjes inclusief drankje ben je klaar en sta je binnen een uur weer buiten.

Café Lequet
Quai sur Meuse 17
Liège/Luik
Nee zeg, geen website, dat moderne gedoe, daar doen ze niet aan.

P.S. Sympathiek initiatief in Luik: openbare groentetuintjes. Het idee is goed, nu de uitvoering nog.