Een filmtrailer is bedoeld als amuse-bouche. Een lekkermakertje voor de film zelf. Maar al te vaak blijkt het voorproefje echter een dermate adequate samenvatting, dat je je afvraagt waarom je in hemelsnaam de moeite hebt genomen om die hele film uit te zitten. Op een onverwachts zonnige dag uren doorbrengen in een donkere bioscoopzaal terwijl je ook in drie minuten klaar had kunnen zijn.

Zo is het ook met de film Délicieux. De film lijkt één grote ouderwetse Grolsch-reclame, genre ‘vakmanschap is meesterschap’, alleen dan zonder bier. Een sfeervolle verzameling bruintinten en overal glanzend koperen pannen die fraai oplichten in de goudgele zonnestralen danwel het romantisch flakkerend kaarslicht. Een verhaal is er nauwelijks en alle verwikkelingen zie je sowieso van mijlenver aankomen.Het zijn roerige tijden, de Franse Revolutie staat op uitbreken, al denkt de bepruikte, bepoederde elite dat het zo’n vaart niet zal lopen. Pierre Manceron, kok in dienst van de hertog, experimenteert wat met een lekker soort pasteitje (de ‘délicieux’ uit de titel), maar wordt door de snobistische gasten van zijn baas belachelijk gemaakt. Aardappel en truffel? Da’s varkensvoer! Wisten zij veel…De diep beledigde Manceron hangt zijn schort aan de wilgen en trekt zich met zijn zoon terug op het platteland. Met behulp van een mysterieuze dame die ineens komt aanwaaien en wil leren koken is de morsige boerenhoeve binnen no time omgetoverd in een pittoresk restaurant-avant-la-lettre, een plek waar iedereen, van hoog tot laag, welkom is. Een totale nouveauté!Ineens verschijnen er tafeltjes met gestreken (??) tafelkleedjes en gerechten worden niet meer allemaal tegelijk geserveerd (à la française), maar in de vorm van een menu, met opeenvolgende gangen (à la russe). Zoet komt voortaan aan het eind van de maaltijd, we zien het ontstaan van het kaasplankje en van patates frites (‘lelijk, maar wel lekker’). En nog zo’n trouvaille: als je het brood alvast in stukken snijdt, is het efficiënter uitdelen.Kortom: flinterdun verhaaltje, zeer twijfelachtige historische context, maar dat mag allemaal niet bommen. Want als je van eten houdt is het best een lekkere film die zijn titel eer aan doet. Veel fotogenieke close-ups van voedsel uit een pre-instagramtijdperk. Fraaie stillevens van lekkernijen. En boter, veel boter.