Dit soort mail krijg ik niet vaak. “Lieve Karin, Als het goed is heb je mijn tweet van eerder vandaag al gezien. Ik heb namelijk een filmpje voor je opgenomen en ben eigenlijk wel heel benieuwd wat je ervan vindt. Kijk er even naar en laat me weten of je ingaat op mijn verzoekje. Hopelijk zie ik je op 14 mei en eten we samen een ijsje. Veel liefs, Floris. P.S: Dit is mijn nummer.”

Kusje
En dan een link naar een filmpje waarin een mij onbekende jongeman friemelt met de webcam, zijn hand door zijn haar haalt en van wal steekt: “Hai Karin. Je zal wel denken, wat is dit nu weer. Ik moet ook heel eerlijk zeggen dat het voor mij ook de eerste keer is dat ik een videoboodschap inspreek. Maar ik heb je laatst gezien op een vlucht vanuit Suriname. Wat ik niet weet, is of jij mij ook hebt gezien, wat ik wel weet is dat ik me ogen niet van je af kon houden. Ik zou het leuk vinden om een keer af te spreken. Zullen we 14 mei doen? Stuur me even een whatsappje op dit nummer [houdt papiertje omhoog met telefoonnummer] dan kom ik jou op 14 mei een kusje brengen.”

Suriname
Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?! Normaal gesproken zou ik hier ongemakkelijk van worden. Een stalker? Wat moet die jongen van me! Hoe weet hij dat ik in Suriname was? Maar toevallig had ik via een collega-foodblogster gezien dat zij precies hetzelfde filmpje had gekregen. Ook die jongen, ook dat gefriemel met de webcam, ook die hand door het haar, ook dat “voor het allereerst”, ook dat telefoonnummer op een bordje. Alleen dan met haar naam erin en geen Suriname, maar een restaurant waar ze zat te eten. Kennelijk had hij een hele serie gemaakt, voor allerlei vrouwelijke culidames (en wellicht ook gay-heren?), en had hij simpelweg via facebook en twitter wat persoonlijke gegevens achterhaald. Nu ja, hij? Dit is natuurlijk gewoon een PR-bureau met een uitzendkracht. Ingehuurd door een multinational dat een ijsje wil promoten.

Loverboy
Een grappige, ludieke actie? Ja, dat zou je in eerste instantie wel denken. Maar toch overheerst het ongemakkelijke gevoel. Netjes per mail heb ik me afgemeld – hij had vast al genoeg dames tot zijn beschikking. Twee dagen later ontvang ik een sms-je: “Lieve Karin, zie ik je dinsdag de 14e? Ik heb een kadootje voor je. Liefs Floris x”. En nou moet je ophouden! Dacht ik toen. Gelukkig is meneer Koken met Karin niet jaloers aangelegd, maar los daarvan, dit komt in je comfort zone.
Diverse PR-bureaus hebben mijn adres en telefoonnummer, maar mag je dat zomaar gebruiken voor dit soort berichten? Hoe zit dat juridisch eigenlijk? Iemand op dat PR-bureau had zich achter de oren moeten krabben. Kán dit wel, wat we doen? Unilever had dat ijsje beter ‘Loverboy’ kunnen noemen in plaats van ‘Flirty kiss’. Dit zijn immers loverboymethodes.

Gestalk
Snel heb ik heb ik het weer uit mijn hoofd gezet, genoeg dingen te doen. Gisteren, 14 mei, was ik druk aan het werk en had mijn telefoon zacht gezet. Wat zie ik aan het eind van de dag? Twee gemiste oproepen van Floris. Wel potjandorie. Hou eens op met dat gestalk! Dit is ongemakkelijk en ongepast. En als een meisje nee zegt, bedoelt ze nee.

Naschrift:
En weet je wat ook zo mal is? Na al het gestalk en geflirt, bleef het ineens compleet stil nadat ik dit artikel had geschreven. Nooit meer wat gehoord van Floris, van Unilever of het (mij overigens onbekende) persbureau.