‘Mislukt er bij jou nou nooit wat?’ Jazeker. Gisteren liep het bij mij thuis gierend uit de klauwen. Het was het begin van de jaarlijkse Alles-uit-de-kast-weken. Mijn voorraadkast slibt in de loop der maanden vol potjes, blikjes en doosjes. De vriezer en koelkast idem dito. Een tijdje heel bewust voor elke maaltijd eerst verplicht shoppen in eigen voorraad ruimt lekker op.
Ik had nog een zakje met specerijen voor iets dat ‘Macaroni di Napoli’ moest worden. Macaroni had ik ook nog. De vereiste gehakt en tomatenpassata waren niet in huis, maar wél een blik sardientjes in tomatensaus en nog wat losse verse tomaten. Een ui heb ik altijd wel en er slingerden ook nog wat treurige bleekselderijstengels rond en een verlept toefje peterselie, dat moest ook maar eens op. Voorts staat mijn huis om onduidelijke redenen vol aangewaaide potjes tapenade, kon daar ook niet wat mee?
Jemig, wat ging ik een partij lekker opruimen!
Eerste fout: ik kieperde het hele specerijen-met-zout-zakje (voor 4 personen) erdoor, terwijl ik maar kookte voor twee.
Tweede fout: tapenade uit een potje is iets waar geen enkel gerecht van opknapt. Wel is het vooral heel erg zout.
Derde fout: de vis zat helaas in nogal vieze, zoetige tomatensaus. Ook dat is typerend voor de thuiskok-met-opruimwoede: éérst moeten de nondescripte blikjes op, daarna is pas het exquise delicatessenspul aan de beurt.
Vierde fout: de paar tomaatjes die speciaal bedoeld waren voor decoratief bovenop, had ik tijdens het koken gedachteloos lekker opgepeuzeld.
Nog voordat het geheel de oven in ging, zag ik de bui al hangen, zo professioneel ben ik dan toch wel. Dit ging ‘m niet worden. Misschien nog iets erover? Kaas was met die vis geen optie, dan maar wat paneermeel? Nog meer bruin op bruin. What was I thinking?
En dan zie je dat de blinde paniek toeslaat. Tóch maar kaas en een toefje groen, in een wanhopige opfleurpoging. Kapitale vergissing, de kaas maakte de boel nóg zouter. Nee echt, dit ging niet meer goed komen. Dit was gewoon onherstelbaar smerig. Aangezien het leven naar mijn mening te kort is om vies te eten, ging alles in de vuilnisbak.
Leermoment: Less is more. Alsof ik dat nog niet wist.
Gelukkig had ik nog een pot soep in de voorraadkast (wéér iets uit de kast! Een geluk bij een ongeluk!). Al was het natuurlijk wel een beetje jammer dat ook die niet lekker bleek, want te zuur, met onprettige mosterdnasmaak.
Ach nou ja, morgen weer een dag. En gelukkig gaat het ook heel vaak wél goed in mijn keuken.