Ik weet niets van Georgië, behalve dat er een Nederlandse first lady is, Sandra Roelofs. Maar vriend Pieter weet er alles van, want hij is er voor zaken heel vaak te vinden en is lyrisch over zowel land als bewoners. Ik heb hem dan ook maar even geraadpleegd toen ik het kookboekje Georgisch tafelen in de bus vond: ‘Een feest der herkenning dat warme gevoelens terugbrengt, en heimwee naar dat mooie land met die warme, levenslustige, hartelijke en gastvrije mensen.’ Alle gerechten die hij uit Georgië kent staan erin, alleen is de vraag of dit nu het ideale Georgische kookboek is…

Franse cognac
Gasten ontvangen doen ze volop, daar in Georgië, met vooral heel veel verschillende gerechten op tafel, plus eindeloos toasten uitbrengen op alles en iedereen. Ook de auteurs (een gemengd Nederlands-Georgisch echtpaar?) vertellen uitgebreid over de tafelcultuur. Dat maakt nieuwsgierig, alleen zien we daar in het boek helaas geen foto’s van terug. Geen groot gezelschap rondom een rijk gevulde ‘Supra’ tafel, maar slechts een (volgens vriend Pieter voor Georgische begrippen pover gedekt) tafeltje met twee mensen en op de tafel nota bene een De Kuyper likeurtje en een Franse cognac.

Wijn
Georgië schijnt het oudste wijnland ter wereld te zijn, zelfs Johannes van Dam wijdt er nog een jubelquote aan op de achterflap, maar in het boek helaas geen beeld van de verschillende wijnen of wijnhuizen, de wijnvelden in Kakheti of een Georgische wijnwinkel (naar verluidt echt iets aparts), of zelfs maar een Georgiër die uit een grote hoorn een toast drinkt. O ja, hoe zit dat nou met dat toasten? Een heel ritueel waar veel drank aan te pas komt, maar let op, nooit en te nimmer toasten met bier. En dames kunnen gerust zijn: veel kunnen drinken wordt alleen van mannen verwacht.

Iconen
Het boek bevat veel prachtige couleur locale met kleurrijke klederdracht en mooie schilderijen en iconen, maar jammer genoeg geen foto’s van de gerechten zelf. Een gemiste kans in een kookboek, want juist bij een onbekende keuken is het relevant om te weten hoe de gerechten eruit zien. Om geïnspireerd te raken en zelf eens achter de pannen te duiken, maar ook om te weten wat de bedoeling is, qua eindresultaat. Alleen van de beroemde chinkali’s staan twee foto’s in het boek: een soort broodbuideltjes met gehakt erin waarbij minder dan 19 plooien volgens de auteurs absoluut onacceptabel is. Naar het recept moet je vervolgens even zoeken, dat staat ergens anders.

Voor wie
De vraag dient zich aan voor wie dit boek geschreven is. Voor enthousiastelingen die al eens naar Georgië zijn geweest? Als culinair naslagwerk in de keuken is het een prima boek, want alle gangbare Georgische gerechten staan erin en ook nog eens compact en overzichtelijk opgeschreven, dus je kunt  meteen aan de slag. Voor degenen die Georgië echter nog niet kennen is het gebrek aan receptfotografie echt een gemis en voor hen had de informatie over de geschiedenis, cultuur en taal van het land ook best wat uitgebreider gemogen.

Simone Moerman & Ramaz Kalmakhelidze, Georgisch tafelen, uitgeverij Pereboom, € 14,50