Naast het al eerder beschreven Tarte Tatin ontving ik nog een boek uit de Lezen & Eten serie van uitgeverij Sirene: Vrouwe van het palazzo. Na lieflijk Normandië is nu het ruige Umbrië aan de beurt. Wederom is de auteur een geëmigreerde Amerikaanse, maar wel van een heel ander slag dan Madame Loomis van de appeltaarten. Marlena de Blasi is een zwierige, zigeunerachtige vrouw van rijpere leeftijd (50? 60?) die zich bij voorkeur hult in zelfgenaaide gewaden van gordijnstof en een verleden heeft als chef-kok. Helaas wil het toeval dat ze steevast terechtkomt in huizen zonder keuken.

Stal op een heuvel
Het boek valt meteen met de deur in huis. Dat is een groot nadeel als je kennelijk beland bent in alweer boek nummer drie, na haar eerdere wederwaardigheden (volgens de achterflap) in Venetië en Toscane. Dames en heren auteurs en uitgevers, kunnen we afpreken dat we ófwel dit soort boeken uitsluitend per complete set verkopen, ofwel een korte samenvatting geven van het voorafgaande? Nu duurt het oeverloos voor ik bij elkaar gesprokkeld heb dat de auteur Chou (of Chou-Chou) heet, is getrouwd met een klaarblijkelijk berooide bankier-in-ruste die afwisselend Fernando en ‘de Venitiaan’ wordt genoemd, na een verblijf in Venetië inmiddels woont in een stal (?) op een Toscaanse heuvel via connecties met een oude vriend (‘de graaf’) wiens grote liefde kennelijk zojuist is overleden en die haar aanraadt om maar eens te gaan verhuizen. Ik vat het maar even voor u samen.

Schimmel
Het echtpaar gaat op huizenjacht en belandt via veel foute makelaars uiteindelijk in Orvieto, een klein Umbrisch stadje bovenop een rots, waar ze een appartement (lees: voormalige balzaal) kopen in een eeuwenoud palazzo van een nobele Italiaanse familie. Althans, kopen? Ze schrijven een cheque uit voor de verbouwing, en mogen het pand daarna huren. Geloof ik. De juridische constructie is uitermate ondoorzichtig, maar dat blijkt ook de bedoeling. En tevens het begin van veel ellende. Want uiteraard begint er in geen velden of wegen een verbouwing. En slijten ze hun dagen, weken, maanden, jaren in een tijdelijk appartement zonder keuken maar met veel schimmelige muren.

Italiaanse ruïne
Televisieprogramma’s waarin buitenlandse stellen alle schepen achter zich verbranden om een Italiaanse ruïne te gaan verbouwen mogen zich verheugen in grote populariteit. Vooral omdat het steevast misgaat. Het betreft dan ook vaak bleke Engelsen die geen woord buiten de deur spreken en slechts een roze droom en twee linkerhanden als bagage bij zich hebben. Met Marlena de Blasi lijkt het ook die kant op te gaan. De makelaar in Orvieto is een welbespraakte, ongrijpbare schurk, de verkopende familie een wespennest en de aannemer een ‘begrafenisondernemer met slechte manieren’. De Venitiaan heeft alle spelletjes weliswaar feilloos in de gaten (het voordeel van een Italiaanse echtgenoot), maar kan de loop der geschiedenis ook niet bespoedigen. Enfin, ik ben al lang blij dat ze niet zelf gaan klussen.

Middernachtelijke meloen
Het zijn gelukkig geen types om bij de pakken te gaan neerzitten. Wat ze al die tijd doen is overigens niet geheel duidelijk. Als verliefde guppies door de stad dolen, veel espresso en rode wijn drinken, en de hele dag door van alles (noodgedwongen buiten de deur) eten. Verder schrijft ze ergens een kookboek, bakt ze ‘s nachts brood in het restaurant van een vriendin en treedt ze met manlief sporadisch op als culinaire reisleiders voor groepen Amerikanen. Intussen zijn er sappige anecdotes te over, zoals die van de stuurse marktkoopvrouw die haar geen meloen kan verkopen die geschikt is voor de lunch. Op z’n best eentje die om  middernacht rijp genoeg is.

Umbrische schaapherders
Het integreren met de lokale bevolking in Orvieto blijkt nog geen sinecure. Men is zwijgzaam, ongezellig, om niet te zeggen arrogant en er wordt heel wat afgefluisterd. Toch lukt het de Amerikaanse, volstrekt niet gehinderd door ijzeren conventies en klasseverschillen, om bevriend te raken met zowel een markies, boer, ex-dienstmeisje als schaapherder. De sociale verhoudingen in Orvieto zijn buitengemeen ingewikkeld, en al lezende krijg je daar een mooi beeld van. Alleen haar droom om alle verschillende vrienden uit te nodigen voor een gezamenlijk etentje als het appartement ooit (ooit) afkomt, dat lijkt een brug te ver. Enfin, ik zal niet verklappen hoe het afloopt.
‘Natuurlijk ook met recepten!’ jubelt de achterflap. Niet overdrijven, het zijn er welgeteld zes. Helemaal achterin het boek.

Marlena de Blasi, Vrouwe van het palazzo, Wonen en koken in Umbrië, uitgeverij Sirene, € 17,95