Och wat was ik gelukkig, toen ik op de Landlevendagen laatst tegen een potje gele frambozenjam opliep. Jam van gele frambozen. Rode frambozen zijn al heerlijk, maar gele zijn nog veel feestelijker. Die hebben zoiets wonderbaarlijks als je ze ineens ontdekt aan een struik met hun ontroerend bleekgele snuitjes. Echt vaak zie je ze niet, en jam ervan was ik zelfs nog nooit tegengekomen. Alleen bleek bij thuiskomst de hele bovenste laag van de inhoud niet geel te zijn, maar donkergrijs. Dat leek me niet de bedoeling.
Even mailen met de makers ervan, Hof van Twello. Het grijze was geen schimmel maar oxidatie (zoals appels die bruin worden), “ook niet goed hoor maar minder ernstig!”. Maar, zo voegden ze eraan toe: “Overigens loop je dit soort risico’s bij pure productie zonder onnatuurlijke toevoegingen, desondanks, we zullen er nog beter op letten! Dank voor je mail.” Intussen kreeg ik per post een nieuw potje toegestuurd en ik ben weer helemaal gelukkig. De jam heeft een moes-achtige structuur, dus niet gelei-achtig en smaakt niet al te zoet maar juist een heerlijk tikje rins.
Ik moet trouwens snel eens naar het Hof van Twello (vlakbij Deventer), want je mag er ook zelf plukken, er zijn kookworkshops en een blotevoetenpad, je kunt er picknicken (al dan niet met daar gehuurde knapzak) en cursussen volgen voor moestuinieren en snoeien. Klinkt allemaal buitengewoon aangenaam.
