Zelden zo’n suffe film gezien. En Frans én over eten, dus je zou denken spekkie voor ’t bekkie voor ondergetekende Francofiele smulpaap, maar niets bleek minder waar. Ik had vooraf niets over de nieuwe film Haute Cuisine (die in het Frans overigens Les saveurs du palais heet) gehoord, geen persuitnodiging ontvangen, geen recensie gelezen, ’t was puur toevallig dat mijn blik op een krantenadvertentie viel. Allez, hop, naar de bios!
Pianiste
De film blijkt gebaseerd op een waargebeurd verhaal van een onbekende kokkin uit de Périgord (denk: truffels en foie grras) die vanuit het niets gevraagd wordt om de privéchef te worden van toenmalig president François Mitterand. Hortense Laborie wordt vertolkt door Catherine Frot, die de oplettende filmfanaat meteen herkent als de podiumschuwe concertpianiste uit La tourneuse de pages.
Saint-Honoré
In deze film hanteert ze een heel andere ‘piano’, namelijk die in de keuken van het presidentieel paleis. In het eerste kwartier van de film komt meer eten voorbij dan in een hele week Topchef, Masterchef en Menu van Oranje bij elkaar. Die met zalm gevulde kool! Die gâteau Saint-Honoré! Die betruffelde kip! Maar dat is dan ook het enige positieve dat ik kan melden.
Understatement
Zeggen dat het verhaal aan alle kanten rammelt en uitblinkt in doodlopende verhaallijntjes, zou een understatement zijn. Van de beloofde strijd met de bestaande macho chefkoks komt niets uit de verf. Een Australische filmploeg wordt er met de haren bijgesleept, net als de raamvertelling vanaf Antartica, waar de gedesillusioneerde Hortense uiteindelijk naartoe vlucht. Maar waarom eigenlijk? Wat was er nou zó erg dat ze niet gewoon lekker terugkeerde naar haar truffelboerderij in de Périgord, maar zonodig naar de andere kant van de aardbodem moest? De filmkijker tast in het duister en wacht vooral tot de oeverloze film ten einde loopt.
President
En dan de rol van de president! Niet ingevuld door een acteur maar door een schrijver, Jean d’Ormesson. Weliswaar zeer respectabel en ik heb onlangs nog een prachtig boek van hem gelezen, daar allemaal niet van, maar hij acteert als een kromgetrokken strijkplank en weet van de machtige staatsman niet meer te maken dan een geriatrische sukkel met een voorliefde voor eekhoorntjesbrood.
Culiverrassing?
Kortom, niet doen. Niet naartoe gaan. De krantenadvertentie repte trouwens nog van ‘een culinaire verrassing voor de eerste 1000 bezoekers’. Niets van gemerkt, en aan de drie mede-toeschouwers in de zaal te zien, kan ik me niet voorstellen dat de duizend al bereikt was. Daarom ben ik aansluitend maar heerlijk uit eten geweest. Niet Frans, maar Vietnamees. Want geen eetfilm zo beroerd, of je krijgt er onwillekeurig toch trek van.
