Jarenlang bleef het zo’n verre droom, tot op een fraaie dag de rode (uiteraard!) KitchenAid arriveerde op mijn aanrecht, alwaar hij gebroederlijk werd geïnstalleerd naast mijn andere langdurige liefde, de Magimix. Met het grote decembercadeauseizoen in aantocht, wilde ik het er toch eens even met je over hebben. Crisis of geen crisis. Heb je dat soort apparaten nu écht daadwerkelijk nodig, zo vraagt men mij vaak. Ook na uitgebreid gebruik moet ik bekennen: nou, nee. Maar de echt kooklustige bakdiva wordt er wel degelijk heel erg gelukkig van. En persoonlijk zou ik nooit en te nimmer meer zonder willen. Ook niet op een onbewoond eiland.

Op het aanrecht
Eerste voorwaarde: hij moet op het aanrecht. Onderin een kastje is geen doen. Dat gezoek op je knieën is al snel een hoop heisa als je ook in een la een handmixer hebt liggen. Bovendien is het gevaarte ook nog eens loodzwaar, dus daar heb je al snel geen zin meer in. Maar staat hij eenmaal permanent in het zicht, dan blijkt dat werkelijk alles ‘eventjes’ erin kan. Alleen het aanhaakmechanisme van de deegklopper is even wennen, daar moet je handigheid in krijgen. Net als het in één vloeiende beweging vastklemmen van de kom.

Luchtig
Zeker bij grote hoeveelheden is mijn rode hulpgevaarte een uitkomst. Als ik even 50 muffins moet bakken voor een naderende kookboeksigneersessie in een boekwinkel, is dat zo gepiept. Acht eiwitten mixen voor een mega-pavlova? Fluitje van een cent. Cakedeeg vijf minuten lang luchtig kloppen? Ik zet intussen even een potje thee. Met de speciale deegmenghaak is het weer een genot om zelf deeg te kneden voor bijvoorbeeld brood of pizza. Zo luchtig krijg je het met de hand eigenlijk nooit. Nog los van die altijd dreigende tennisarm…

Rupsje nooitgenoeg
Nou is het wel zo bij dit soort apparaten dat je al snel een rupsje nooitgenoeg wordt als je de accessoire-catalogus erbij neemt. Daar word je namelijk enorm onverantwoord hebberig van. Ik zeg het maar vast. Een worstmaakelement lijkt ineens heel heftig noodzakelijk. Net als een komkommerplakjessnijder. En zie ik nou dat er ook een ijsmaakonderdeel bestaat? Dat is handig! En zo’n glazen kom heeft Nigella ook! Enfin, het is een kwestie van niet aan toegeven.

Pasta
Behalve als het om het pastahulpstuk gaat. Dat moest en zou ik erbij kopen. Al was het maar omdat je dan in één klap drie hulpstukken krijgt: voor lappen, voor tagliatelle en voor spaghetti. Je klemt het hulpstuk voorop het apparaat, daar waar het logootje zit, zet de machine aan en je weet niet wat je overkomt. Razendsnelle lasagnevellen! Zelfs Meneer Koken met Karin kraaide van plezier en wil sindsdien elke week verse tagliatelle maken. Het deeg kneden doen wij intussen uiteraard ook nooit meer met de hand, dat kan de machine ook helemaal zelf. Nog even en ik kan alles uitbesteden.

Nee geen prijzen, dat is te confronterend voor Sint of Kerstman. Je gaat maar naar de betere kookwinkel, daar hebben ze zo’n batterij met alle mogelijke kleuren staan, en dan moet je zelf maar kijken. Maar zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.