Jongens, wát een feest gisteren! Ik mocht één avond lang restaurantje spelen voor 70 dolenthousiaste fans en ik zweef nog steeds een stukje boven de grond. Een verslag van het Wereldgerechtenkookboekdiner.

In november kreeg ik een mailtje van Elles van restaurant Mangiare in Rotterdam (3 vestigingen). Elke maand organiseren ze een kookboekdiner, waarbij een auteur wordt uitgenodigd die een menu mag samenstellen uit zijn of haar eigen boek. Of ik daar wat voor voelde, met mijn Wereldgerechten? Nou ja zeg, wat een leuk idee!

Ik stuurde fluks mijn kookboek naar Rotterdam en een voorstel voor een viergangenmenu plus welkomstcocktail en amuse. Zij maakten een mooie flyer en zorgden ervoor dat je via hun website een tafeltje kon reserveren, ik deed een aankondiging op mijn blog en socials.
Na een week waren we volgeboekt en uitverkocht.

Naarmate de datum van 21 februari naderde rekende chef Ingeborg uit hoeveel ingrediënten er precies nodig waren. Een heel gepuzzel, want de recepten in mijn boek zijn doorgaans voor 4 personen, maar wij kregen er die avond 70. Marlous regelde alle de boodschappen, zo veel mogelijk bij winkeliers in de buurt.

DAG 1:
Ik was dan wel de eregast, het was wel de bedoeling dat ik ook zelf mijn handen uit de mouwen stak. Dus de dag voor het diner moest er geMEPt worden (lees: mise-en-place doen). Gelukkig niet in mijn uppie, maar samen met Ingeborg en Noor. Bovendien bleek tot mijn opluchting veel groente al voorgesneden ingekocht, want als ik ook nog 10 kilo uien had moeten snipperen en 8 kilo wortel in miniblokjes had moeten snijden, was ik daar vandaag waarschijnlijk nog steeds mee bezig geweest. Zelfs de teentjes knoflook waren gepeld, wat een uitkomst is hoor, als je er 60 nodig hebt. Alleen de paprika’s moesten wel met de hand, ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel het er uiteindelijk waren. Veel. Ik weet nog wel dat er 16 mango’s in de chutney gingen en dat ik 20 blikken tomaten heb staan openmaken voor in de saus,
Echt, het is een belevenis hoor, koken voor 70 man. Als in het recept staat ‘fruit een uitje’, betekende dat nu dus dat ik in een enorme pan met tweeënhalve kilo ui stond te roeren. En dat duurt dan niet de gebruikelijke 5 minuten, maar bijna een half uur. Alles is anders dus, in het groot. Meer betekent vooral: langer. En dus ook groter, want mán, wat een immense pannen. Alleen al de benodigde groentebouillon stond te trekken in een ketel van 25 liter.
Alles was mega, tot de pollepels aan toe.
Een bakplaat om groente in te roosteren? Dat werden acht immense bakken, die niet eens allemaal tegelijk in de oven pasten.
Maar met z’n drieën hadden we volop lol en ploegden we ons gestaag door de recepten heen. Gelukkig ben ik van de categorie ‘kleine moeite, groot effect’, dus zelfs voor 70 man bleek het uiteindelijk allemaal goed te doen.
Voorgesneden wortel en pompoen dus, pfjoew, maar de kruidenmix maakte ik natuurlijk wél zelf. Lekker eerst de komijn en koriander roosteren in een koekenpan tot ze heerlijk gaan geuren en dan vijzelen. (En dan dezelfde hoeveelheid toch nóg maar een keer, want het bleek toch te weinig. Had ik al gezegd dat alles Heel Veel was?)
Daarna moest alles in handzame bakken worden gedaan om een nachtje de koeling in te kunnen.
Als amusehapje had ik piragi uit Letland bedacht (rechts op de foto), maar één per persoon leek me zo karig, twee was veel gezelliger. Ik had me alleen even niet gerealiseerd dat ik er dan dus 140 (honderdveertig!) in elkaar moest knutselen, want puur handwerk. Enfin, wel lekker zen natuurlijk. Lang verhaal kort: doodmoe maar voldaan tufte ik ’s avonds weer naar Amsterdam.

DAG 2:
De volgende avond, die van het diner zelf, hoefde ik niet meer de keuken in, hooguit nog even hier en daar proeven, voor alle zekerheid. Natuurlijk mocht een teamfoto niet ontbreken, waarna iedereen snel verder ging met het dekken van de tafels en Ingeborg met haar team in de keuken alle gerechten vakkundig ging opwarmen en uitserveren.
Vanaf half zes stroomde het restaurant vol met gasten, die van heinde en verre naar Rotterdam waren getogen, tot zelfs vanuit Deventer aan toe. Uiteraard ging ik ze allemaal persoonlijk begroeten en de een na de ander bleek fan (“Ik heb al je boeken” klonk regelmatig) en vaak ook Trouw-lezer. Menigeen had ook van thuis een van mijn kookboeken meegenomen, vol plakkertjes en vetvlekken, om te laten signeren. Ik ging er helemaal van blozen. Gelukkig ga ik zelf nooit van huis zonder signeerpen. En ik had ook een hele bups ‘verse’ boeken meegenomen voor de verkoop, ook daar was veel belangstelling voor. Kijk, hier sta ik met Elles, de organisator van dit alles.
Maar goed, een diner gaat uiteindelijk natuurlijk vooral om het eten. Om zeven uur begon het diner, waarbij ik elke gang uiteraard toelichtte.
Ter verhoging van de feestvreugde werd ik ook geïnterviewd om wat meer over mezelf en mijn boeken te vertellen. Ook had ik een pakjesquiz bedacht, waarbij mensen aan de hand van de ingrediëntenlijsten op pakjes moesten raden om welk gerecht het ging en uit welk land het kwam. Hilariteit alom, want dan blijken de Mexicaanse burrito’s toch echt sprekend te lijken op de Indiase tandoori. Jaja, allemaal reuze authentiek, maar niet heus.
De avond vloog voorbij. Wat was het leuk om de hele avond rond te lopen, met iedereen te praten en te zien hoe iedereen zat te genieten. Eén groot warm bad, met alleen maar leuke en lieve mensen. En alles bleek lekker, want ging nagenoeg schoon op. Alleen veel te snel was het helaas allemaal alweer voorbij en moest ik weer van iedereen afscheid nemen. Maar op een wolkje zweefde ik naar huis, en daar zit ik nu nog steeds op.

Heel hartelijk dank aan alle gasten en natuurlijk aan het fantastische team van Mangiare!

 

Heb je het diner helaas gemist?
Dan kun je gelukkig altijd zelf nog aan aan de bak, met de recepten van die avond uit mijn boek Wereldgerechten zónder pakjes & zakjes. Leef je lekker uit in je eigen keuken! En gelukkig hoeft dat niet in zeventigvoud ;-). Het boek is te koop bij Libris, Bruna of bol.com, of bestel hier een door mij persoonlijk gesigneerd exemplaar.