Na al dat ge-Hi how are you today! en How may I help you?  tijdens mijn Californische reis had het eigenlijk wel iets verfrissends, dat botte ‘Nee’ van de Indiase moteleigenaresse op mijn vraag of ze een leuke plek wist om te gaan ontbijten. Maar er draalde nog een forsbemeten Amerikaan in de receptie, die onmiddellijk zijn kans schoon zag en uiterst behulpzaam de weg begon uit te leggen naar the best breakfast place in town.

Personeel op kleur
Elmer’s is een Amerikaanse diner, maar dan van het beschaafde soort, met veel lichthout en legio personeel dat kennelijk hiërarchisch is ingedeeld op kleurcode. Je hebt ze in blauw, oranje, bordeaux of paars overhemd. De ochtendzon schijnt stralend naar binnen, maar buiten zitten doe je hier niet. Ben je gek, veels te warm. Het is half 9 en het restaurant biedt een dwarsdoorsnede van de bevolking waar Palm Springs bekend om staat: bejaarden en homos’. Het restaurant gonst van de keurige oude dames met geföhnde coiffures en samenklonterende gay vriendenclubjes, maar ook van complete zondagse families.

Enorm bord
De menukaart is voorzien van levensgrote foto’s en mijn oog valt op een Dutch baby. Ik zou niet weten wat daar Hollands aan is, maar het ziet er intrigerend genoeg uit om te bestellen. Na verloop van tijd arriveert een enorm bord met een soort kruising tussen een soufflé, pannenkoek en omelet. De randen staan nog fier omhoog, het middelste is ingezakt. Daarop dobberen een ferme klont smeltende boter en wat partjes citroen. Het geheel is rijkelijk bestrooid met poedersuiker. Juist de combinatie met de citroen, die je erover uit hoort te knijpen, maakt het tot een heerlijk fris geheel. Maar wel veel. Thuis eens namaken in bescheidener omvang. Morgen het het doe-het-zelf-recept.

Dit was aflevering 37 van de eetserie Amerikaanse toestanden.