Het is toch wat, woon je al jaren in Amsterdam, heb je nog nooit kennisgemaakt met de croissants van de gebroeders Niemeijer. Waarde culi’s, mijn excuses, ik durf het hier nauwelijks te bekennen. Een omissie waar Elle Eten me in hun vorige nummer nog eens nadrukkelijk op wees. Dus ik moest dringend een rondje fietsen naar de Amsterdamse Nieuwendijk waar de gebroeders hun nering drijven. 
Laten we wel wezen: ook in Frankrijk zijn de croissants heus niet altijd zo memorabel, ook daar stuit je met enige regelmaat op een treurige soortgenoot, maar in Nederland is het ronduit huilen met de pet op. Smakeloze laffe broodjes zijn eerder regel dan uitzondering, weliswaar in fraaie croissantvorm maar knapperig en luchtig, ho maar. Maar die van de gebroeders Niemeijer, die zijn echt de reis waard. Heb ik nu eindelijk aan den lijve ontdekt. Halleluja! Ik heb het croissant-licht gezien! Weliswaar is de vorm een tikkeltje, eh, apart?, met dat uitstekende puntje, maar misschien is dat wel bewust om ze op artistieke wijze te onderscheiden van al dat andere croissant-gajes.
Zo, kopje thee erbij, ik heb nog ergens een potje rozenblaadjesjam en om de feestvreugde te verhogen gaat er nog een sinaasappeltje geperst worden ook. Ik kan er weer helemaal tegen vandaag.
