Vandaag is hij alweer 35 jaar dood, Elvis Presley, hoor ik op de radio. En er wordt een drukte van belang verwacht op Graceland. Toevallig was ik er een paar weken geleden. Niet dat ik een Elvis-fan ben, ook niet anti trouwens, ik geloof dat ik eerder Elvis-neutraal ben, maar ik was voor een schrijfklus in Memphis en de opdrachtgever had me gestationeerd in het pal ernaast gelegen Heartbreak Hotel, met overal Elvismuziek uit de speakers, Elvis levensgroot boven eenieders bed en een piepklein gebroken-hartvormig zwembadje. Dus dan kan een bezoekje aan Graceland niet achterblijven.

Langpolig
Het voormalig woonhuis van de King of Rock ’n Roll bleek verrassend bescheiden van omvang, met een vertederende Jungle Room, van top tot teen bekleed met groen langpolig tapijt dat ik herkende uit mijn tienerkamer – maar in mijn geval dan in braaf bruin en uiteraard beperkt tot de vloer. In de kelder was de tv-kamer, met maar liefst drie bijna prehistorisch ogende televisietoestellen waarin hij (nieuw!nieuw!) de drie (3!) nationale televisiezenders tegelijk kon bekijken.

Eetkamer
Maar mijn professionele aandacht ging uiteraard vooral uit naar de eetkamer, meteen bij binnenkomst in het huis links, met een tafel gedekt in vol ornaat alsof Elvis en consorten elk moment konden aanschuiven.

Erachter bevond zich de aandoenlijke jaren 70-keuken, geheel opgetrokken uit schrootjeshout en met een belangrijke plek ingeruimd voor de (ik neem aan toendertijd ook hotter dan hot) magnetron plus uiteraard wederom een televisie.

Pindakaas
Wat er in de eetkamer geserveerd werd, bleef onvermeld tijdens de rondleiding. Het enige wat ik van Elvis’ culinaire voorkeuren weet is dat hij dol was op in boter gebakken sandwiches met pindakaas en banaan. Meer iets voor een gevalletje Are You Lonesome Tonight dan geschikt voor een feestdis. In de souvenirwinkel bij de uitgang trof ik als gastronomisch aandenken nog een plastic Hawaii-gitaar gevuld met Elvis-popcorn, maar die wist ik te weerstaan.