Het is groen en het lag ineens in de brievenbus. Een bus met Canderel Green poeder op basis van stevia-extract. Stevia is hip en happening, als u het nog niet wist. Het zoete plantje bestaat al sinds mensenheugenis, maar is pas sinds kort op de Nederlandse markt toegestaan als suikervervanger. Stevia levert maar een fractie van de calorieën van gewone suiker en in tijden waarin iedereen te dik is, lijkt dat een gat in de markt. Maar of dit nou de oplossing is, waag ik te betwijfelen…
“Lekker zoet en ideaal om mee te bakken” aldus het bijgeleverde persbericht. Ah, dat treft voor een oven- annex bakfanaat. Verder nergens bakinstructies of bakrecepten te bekennen, dus ik heb het voor de zekerheid even nagevraagd, maar je kunt het spul letterlijk lepel voor lepel gebruiken. Dus 1 lepel zoetstof in plaats van 1 gewone lepel suiker. Alleen weegt de zoetstof 10x lichter en bevat het 10x minder calorieën.
Dat vraagt om een test. Ik heb er mini-madeleines mee gebakken, je weet wel, van die cakejes. Op basis van boter, zelfrijzend bakmeel, ei en een snufje zout. In het ene geval met suiker (rechts op de foto), in het andere geval met Canderel Stevia (links). 50 gram suiker bleken 3 afgestreken eetlepels. 3 afgestreken eetlepels zoetstof bleek 5 gram te wegen. 
So far, so good.
Het deeg werd in twee afzonderlijke kommen bereid, volgens exact dezelfde methode, zelfs de mixertijd (3 minuten) was bij allebei identiek, en tussentijds werden de mixergardes speciaal afgewassen. Wat viel op? De Canderel Stevia loste mooi op in de gesmolten boter, de suiker niet. Nadat het ei erdoor geklopt was, bleek de zoetstofversie iets dunner van substantie dan die met suiker. 
Nadat het zelfrijzend bakmeel erdoor was geschept had die met Canderel Stevia een wat wonderlijke structuur, alsof de boel elk moment kon gaan schiften, wat het overigens niet deed. Het suikerdeeg was glad.
Uiteraard liep uitgerekend op dat moment meneer Koken met Karin even strategisch de keuken in om zoals gebruikelijk een likje deeg te proeven, maar dat viel vies tegen. Het deeg had een sterke nasmaak van (laurier)drop. Niet fijn.
Twee bakvormen gevuld en de oven in. Daar ontvouwde zich alras een vreemd spektakel. 
De canderelversie lag te sputteren in de vormpjes, alsof er teveel boter was gebruikt, terwijl de suikerversie braaf gestaag omhoog rees.
Na 10 minuten mochten ze uit de oven. 
De zoetstofzusjes bleken nauwelijks gerezen en glibberden de bakvorm uit. Qua visuele structuur leken ze niet op cake, maar alsof ze gefrituurd waren. Ik moest ze laten uitlekken op keukenpapier, want ze bleven baggervet aan je vingers plakken. Ook op de onderliggende bakplaat lag een laag vet. Heel eigenaardig.
En de smaak? Voor de zekerheid had ik wat extra proefkonijnen ingeschakeld in de vorm van nietsvermoedende theevisite die zonder nadere uitleg beide cakejes te proeven kregen. 
Eensluidende reactie bij de canderelmadeleines: ajakkes!! Rare bijsmaak die doet denken aan zoethout. Droog (vanwege al die eruitgelopen boter?). Maar het meest opvallende was dat ze niet eens zoet smaakten, eerder vaag hartig. Eh, dit was toch zoetstof?!
Heb ik iets helemaal verkeerd gedaan? Ik zou niet weten wat. Enfin. Ik heb het geprobeerd en de bus mag wat mij betreft in de vuilnisbak. Vooralsnog zie ik geen enkele reden om mijn bakgedrag aan te passen, integendeel. Maar ik heb dan ook niet a priori iets tegen suiker of de calorieën uit suiker. Ik geloof in een verantwoord eetpatroon, in zelf koken met in verse ingrediënten en dan kan een zoete verwennerij op z’n tijd helemaal geen kwaad (zeker niet van die MINIcakejes…). Laten we nou toch geen slanke wonderen verwachten van een poederzoetstof. Ook niet als er een of ander plantje inzit.
