Vijf jaar. Een compleet lustrum blijkt Villa Augustus in Dordrecht al geopend te zijn, en ik was er nog altijd niet geweest. Alom loftuitingen, dus het werd schandalig hoognodig tijd voor een bezoek. Ook alweer een paar weken terug, toen er nog net wat blaadjes aan de fruitbomen zaten. Voor wie er nog nooit geweest is: het is een liefdevol tot hotel verbouwde watertoren met daaromheen een prachtige tuin in verschillende sferen, met vooral voor de lekkerbek zoals ik lekker veel moestuin om in rond te dwalen. Maar ook waterpartijen, verstilde hoekjes, bloemen, bomen, bankjes, stoeltjes. Het is mirakels als je bedenkt dat hier vijf jaar geleden slechts woeste leegte heerste.

Zelf lopen
In een apart gebouw tegenover de toren is het restaurant gevestigd, waarin vooral gekookt wordt met spullen van eigen teelt. De inrichting doet sterk denken aan Hotel New York in Rotterdam, maar dat is niet zo gek, want van dezelfde makers. Iets te kindvriendelijk naar mijn smaak (lees: herrie), maar wel lekker ongedwongen. Niet voor een romantisch diner, meer voor een etentje met vrienden. Helaas treffen we een serveerster die haar dag niet heeft. Of eigenlijk: die terstond een ander vak zou moeten kiezen. De dagspecialiteiten staan geschreven op een heel ver weg opgehangen schoolbord. Ze wil niet vertellen wat er staat, ‘want het is namelijk de bedoeling dat je er zelf even naartoe loopt’. Oh. Dan maar van de kaart.

Wanhopige blikken
Als ik even later met een dood waxinelichtje in de hand vraagt of ze misschien een aansteker heeft, is het antwoord: ‘Jazeker. Die heb ik.’ Waarna ze vervolgens doodleuk wegloopt. Nou, als gast voel je je dan lekker in je hemd gezet. Wat o wat heb ik misdaan? Drank bleek ook lastig leverbaar, ook aan omringende tafels waren alom lege glazen en wanhopige blikken, maar gelukkig was er een alerte collega van een andere wijk die insprong. Waarom vertel ik dit? Omdat ik van de weeromstuit niet meer weet wat ik gegeten heb. De memorabele pizza uit eigen houtoven kan ik me nog wel herinneren, de rest niet. Of wacht even. Oesters. Salade uit eigen tuin. Nog iets. Vis of vlees? Wel of geen toetje? Geen idee. Zo zie je maar hoe secundaire zaken de boel danig kunnen beïnvloeden.

Verrukkelijk
Gelukkig was het slapen verrukkelijk. Bovenin de toren, met prachtig uitzicht over de symmetrische moestuin en alle omringende waterpartijen. In de algehele aankleding en vormgeving volop aandacht voor details (en leuke tekeningetjes!) waardoor je je onmiddellijk thuis voelt. Heerlijk bed. Fijne douche. Prima ontbijtje (serveerster gelukkig niet in de ochtendploeg…). Je wilt eigenlijk nooit meer naar huis.
Maar ja.
En oja, de groente uit eigen tuin worden verkocht in de bijbehorende winkel.