Wat doet de kookboekauteur wanneer alle recepten klaar zijn, alle schema’s gereed en zowaar kloppend blijken en het manuscript is ingeleverd teneinde door andere mensen kunstig te worden nageplozen? Gaat die nijvere kookboekenauteur dan uitpuffen en in een hangmat liggen met een cocktailtje? Neen. Die gaat boodschappen doen. Alwéér? Alweer. Maar nu voor de foto. Al in een eerder beschreven stadium is er gepuzzeld om te bedenken welke gerechten uit het boek op de foto mogen. Nee, niet allemaal, dan zouden er niet zoveel recepten in het boek passen, en er is al gedarlingkill genoeg.

Boodschappenlijst
Vervolgens dient er een boodschappenlijst gemaakt te worden van alle gelukkige gerechten die wél op hun paasbest afgebeeld gaan worden. Dat alleen is al een dagtaak.

Van niet alle recepten maak ik de volledige hoeveelheid. Soms doe ik een pan of schaal vol, maar voor de broodnodige variatie soms ook maar één enkel bordje (lees: ¼ portie). Da’s dus een heel getel en gepuzzel. Als je alle loslopende ‘klontjes boter’ optelt kom je namelijk moeiteloos aan een kilo. En alle toefjes peterselie bij elkaar zijn vijf ferme bossen. Bij elkaar kom je zo moeiteloos op 3 A4-tjes boodschappenlijst.

Looks
Maar voordat je die gaat uitprinten moet hij eerst op soort gerangschikt worden. Dus alle groente bij elkaar, alle vlees bij elkaar, alle zuivel bij elkaar, zodat je een beetje gecoördineerd de winkels in kunt duiken. ‘Dat laat je toch gewoon thuisbezorgen?’ krijg ik regelmatig als vraag. Nee! Ik wil alle verse spullen natuurlijk eerst gezien hebben om ze te kunnen beoordelen op hun looks. De mooiste kip, de fraaiste ananas, de meest fotogenieke bos koriander. Dat kun je niet zomaar aan een willekeurige bestelboer overlaten?

Mannetje
Ook zoiets: welke groenten en fruit zijn zwaar buiten seizoen maar moeten wel op de foto? Daar heb ik natuurlijk een mannetje voor. Een Turkse groenteboer om de hoek die ik zelfs ’s avonds mag bellen om exotische bestellingen door te geven. Een gele courgette? Een kilo frambozen? Drie perziken? Geen probleem, morgenochtend vroeg neemt hij het voor me mee op de veiling. Alleen de mosselen waren een probleem. ‘Die zijn niet meer in het seizoen!’ sprak de Volendamse visboerin gedecideerd, ‘Die heb ik niet. En mijn leverancier ook niet.’ Mooi, zo’n duurzame vishandel, maar in dit geval wel onhandig. Gelukkig hebben we natuurlijk via een andere visboer alsnog een kilootje kunnen vinden. Prachtexemplaren. Ook een les voor de kookboekenauteur: nooit zomaar opgeven.

Zijn we nu klaar met boodschappen doen? Nee, er ontbreken nog wat spullen. Daar gaan we het in de volgende aflevering van deze cursus kookboek schrijven over hebben.

Terug naar aflevering 1 (schema), 2 (recepten), 3 (testen), 4 (puzzelen) en 5 (manuscript).