Of ze me een bijzonder blikje sardientjes mochten opsturen van La Perle des Dieux. Ja hoor, gratis etenswaren zijn altijd welkom. Maar dit bleek zo’n prachtig blikje, dat ik het vervolgens zonde vond om open te maken. Nou dat weer. Wat ook niet hielp, is dat ze er zelf bijzeggen dat deze millésimé-blikjes – à la goede wijn – alleen maar lekkerder worden als je ze een tijd weglegt. Wat is een tijd? Tien jaar kan prima. Kijk, dan schiet het natuurlijk niet op, met een proeftest.Waarom heet het merk zo? Op de website lees ik: “Op de vijfde dag schiep God de vissen en de vogels en op de zevende dag rustte hij. Maar op de achtste dag bleek dat hij iets was vergeten: de sardien. Hij plengde een traan die neerkwam in zijn net gecreëerde oceaan: La Perle des Dieux was geboren, de Parel van de Goden. Er zijn ook andere versies van de ontstaansgeschiedenis, maar wat rechtovereind blijft is dat de sardines van La Perle des Dieux goddelijk zijn.”

Enfin. Toch maar proberen dus. Wat doet een mens met goddelijke sardientjes? Niet lukraak door de pasta of door de ovenschotel natuurlijk. Zo min mogelijk mee doen. Gewoon wat lekker brood en boter en dan een sardientje erbij. Kneepje citroen erover en klaar is Kees. Wacht, nog even een roseetje erbij en je zit werkelijk te lunchen als een god(in) in Frankrijk.

Overigens mag niet onvermeld blijven dat de blikjes schrikbarend duur zijn, € 6,00 en ze gaan alleen per 5 stuks tegelijk. Maar aan de andere kant: wat is nu helemaal zes euro voor volmaakt geluk op je eigen balkonnetje? Ga eens buiten de deur een broodje eten, dan ben je dat bedrag, zo niet het dubbele, al snel kwijt, en dan doe je niks geks. Ook zoiets: ik ken mensen die zonder blikken of blozen € 12,50 betalen voor een gin-tonic. Ik bedoel maar: geld is betrekkelijk. Dat komt goed uit want – Merde! – wat is zo’n blikje snel opgesoupeerd.