Ik ben net terug van een reisje naar Istanbul. Wat doet een mens daar? Rondwandelen natuurlijk, en lekker eten, en glaasjes thee slurpen, en elke dag een groot glas versgeperst granaatappelsap naar binnen slaan. Overal op straat kom je ze tegen, granaatappelstalletjes. Wie kan daar nu weerstand aan bieden? Reuze gezond, schijnt het ook nog, maar vooral lekker. En veel lekkerder dan welke pak- of flesversie dan ook. Mooi donkerrood sap, niet te zoet maar juist een tikje rins. Daartoe gaan de granaatappels in een gewone sinaasappelpers, eentje van het hefboomtype, en dan door een zeef om die miljoenen pitjes kwijt te raken.

Granaatappelpitjes
Ach ja, die pitjes. Ken uw klassiekers. De schone Persephone werd op een kwade dag ontvoerd door Hades, de god van de Onderwereld. Haar moeder Demeter, de godin van de gewassen en de vruchtbaarheid, verzon intussen een list om dochterlief terug te krijgen. Zij stopte de groei van alle planten en veroorzaakte zo het voor die tijd onbekende fenomeen winter. Uiteindelijk gooide Hades het volgens goed poldergebruik op een akkoordje. Persephone mocht zes maanden per jaar terug naar boven, en dat had ze te danken aan het feit dat ze zes pitjes van een granaatappel had uitgespuugd.