Soms heb je zo’n kookboek waarin je nooit meer wilt ophouden met bladeren. La Cucina d’Abruzzo valt in die categorie. Een boek als een plakboek. Soms letterlijk, met kiekjes die vastgeplakt lijken met een stukje plakband. Het is geschreven door Giancarlo Acciavatti en Gemma Mirabilio, een Italiaans stel dat na allerlei omzwervingen in Amsterdam belandde en er een lunchtentje annex traiteursbedrijf begon, Mondo Mediterraneo. Het boek leest als een reisverhaal, van de Abruzzen, waar ze vandaan komen, naar Amsterdam, waar Gemma het aanvankelijk nogal moeilijk had met het weer. Tja, wie niet.

Fiatje 500
Veel Abruzzen dus, inclusief uitleg over karakteristieke ingrediënten en volop couleur locale met echte mama’s die pasta alla chitarra of pasta alla mugnaia maken. Gelardeerd met pittoreske plaatjes van een hoog Fiatje-500-gehalte, inclusief kekke oude mannetjes en roestige straatborden. Maar ook veel familiekiekjes en zelf babyfoto’s van de auteurs. Wel raar dus dat zo’n persoonlijk boek in de derde persoon is geschreven, dat werkt licht bevreemdend.

Om op te eten
Giancarlo heeft een passie voor eten maar ook voor aankleding, wat je kunt zien op de receptfoto’s. Die zijn zonder uitzondering prachtig. Neem nou die gefrituurde artisjokken, zo heb ik ze nog nooit gezien. Of die spinazietaart met beeldige deegroosjes bovenop. Zelfs een eenvoudige schaal vol pasta met aubergine ziet eruit om onmiddellijk op te willen eten.

Not done
Hartig en zoet staan lukraak door elkaar, er is geen zichtbare indeling. We krijgen eerst Amsterdamse recepten uit de zaak, gevolgd door originele recepten uit de Abruzzen, en dan weer Amsterdamse recepten. Geen idee waarom, maar dit draagt wel bij aan de bladerbaarheid van het boek. De recepten worden afgewisseld met lezenswaardige hoofdstukjes als ‘de tomatenoogst’, ‘de olijvenpluk’ en waarom het in de Abruzzen volstrekt not done is om naar een recept te vragen.

Onpraktisch
Veel feestgerechten, dingen die geschikt zijn in grote hoeveelheden. De recepten zijn trouwens zelden of nooit voor vier personen, maar voor vijf (?), zes of twaalf onder het motto ‘iedereen kan aanschuiven’. Leuk, maar niet zo praktisch natuurlijk. Oei, ik klink hier wel heel Hollands… De recepten in het Abruzzen-gedeelte zijn wat onbekender, en ook vaak nogal arbeidsintensief. Veel familierecepten, regionale specialiteiten verdeeld van bergen tot kust en ook een hoofdstuk paasgerechten.

Twee handen
De reislustige Giancarlo geeft zelfs blijk van enige Amerikaanse invloeden. Zo kookt hij groente tegenwoordig aanmerkelijk korter dan Italianen doen en is zijn lunchtentje naar het schijnt beroemd om de Double Handed Sandwiches, die zo groot zijn dat je ze met twee handen moet eten. Ook mengt hij ingrediënten door elkaar waar een Italiaan dat kennelijk nooit en te nimmer zou doen. Ach ja, de globalisering vermag wat.

Giancarlo Acciavatti & Gemma Mirabilio, La Cucina d’Abruzzo de warmte van het land de stijl van de stad, uitgeverij Terra, ISBN 9789058979803, € 29,95