Gisteren werd in Amsterdam in restaurant Ron Blaauw de Zilveren Ui trofee 2011 uitgereikt aan de gelijknamige chefkok. De prijs – in het leven geroepen door de Amsterdamse tafelzuurfirma Kesbeke – wordt nu voor de vierde keer toegewezen aan een kok die zich in algemene zin verdienstelijk maakt met zijn culinaire talent, maar in het bijzonder creatief weet te koken met Amsterdams tafelzuur. In culinair Nederland is dat intussen niet onopgemerkt gebleven, want directeur Oos Kesbeke maakte in zijn speech gewag van het feit dat hij tegenwoordig al opgebeld wordt door chefs “die ‘m ook wel willen winnen”. Maar zo werkt het niet natuurlijk.

Winnaar Ron Blaauw leek in ieder geval in zijn nopjes: “Ik ben ontzettend trots, vooral omdat je zei dat er dit jaar een échte winnaar moest komen. Ah, welkom Lucas!” Winnaar van vorig jaar Lucas Rive van De Bokkedoorns kon er gelukkig smakelijk om lachen. En hij vertelde me dat het geen wisselbokaal is, die van hem (een zilveren ui op een sokkeltje) staat nog gewoon op de schoorsteenmantel.

Uiteraard waren er champagne en hapjes. Zoals een fenomenaal gestoomd eitje met zilverui en krokante aardappel, een Thais hapje met piccalilly-ijs en komkommerbloemetjes en een ganzeleverparfait in de vorm van een Amsterdammertje. Bij die laatste kon ik geen tafelzuur ontdekken, maar daar zat ‘t ‘m in het gebruik van mierikswortel, vertelde Oos Kesbeke desgevraagd. Ah, die hebben ze kennelijk ook.

Intussen wandelde Ben – ‘hij was maar een clown’ – Cramer binnen met Bassie (ik verzin dit niet!) en zong Mariska van Kolck in ravissant gele bloeze dat diamonds forever zijn. En bleef het bij Ron Blaauw eeuwig lente. En ging ik naar huis met nummer 79 van een heuse limited edition pot zilveruien.