Uit eten gaan in Amerika is toch altijd weer heel anders dan hier. Om te beginnen al dat personeel. Eentje leidt je naar je tafel, eentje schenkt meteen een glas water in, eentje komt met de menukaart, eentje komt de bestelling opnemen en straks ook weer afleveren en eentje zegt ‘Hi, I’m Monica and I’m your waitress for tonight!’ en uitgerekend die zie je de rest van de avond gegarandeerd niet meer terug. 
Maar de leukste manier van uit eten gaan in Amerika is en blijft het ontbijt. Grappig genoeg geserveerd in iets wat ze dan weer een ‘diner’ noemen. Ik heb liefst zo’n ouderwetse, waar het bij binnenkomst al ruikt naar biscuits en gravy terwijl serveersters monter ronddartelen met kannen doorzichtig-slappe koffie. Dikke pensionada’s zitten gemoedelijk zij aan zij met stoer betatoeëerde motorrijders. Eén ding hebben alle bezoekers gemeen: ze bestellen enorme borden vol dampend voedsel, gieten daar ketchup over en peuzelen alles nog op ook.
Ik ben altijd vooral bezig met áfbestellen. Wel french toast, maar geen slagroom. Wel een gebakken eitje sunny side up maar geen worstjes, geen ham en geen spek. Toast maar beslist geen gravy erover. Wel blueberry pancakes maar geen hash browns, een soort vormeloze berg rösti. Gebakken aardappels bij het ontbijt? Tja, je moet er van houden. Ik val duidelijk niet in die categorie. Maar het blijkt nog een hele klus om een ontbijt te bestellen zónder aardappels. Wat niet wegneemt dat die hash browns best lekker kunnen zijn, maar dan ’s avonds, als bijgerecht bij iets vlezigs. En de tweede voorwaarde is dat ze ook echt goudbruin en knapperig zijn, en niet zompig bleekgeel met alleen een knapperig bovenlaagje. Hoe doe je dat? Het geheim zit ‘m in geraspte en daarna gedroogde aardappels. Het vocht moet eruit, anders worden ze niet knapperig maar papperig. Mushy, heet dat op z’n Amerikaans.
Enfin, terug naar het ontbijt. Ter contrast van al dat vet heeft de kok elk bord voorzien van een schijfje sinaasappel, dat is dan wel weer aandoenlijk. Als de serveerster een stapel perfect geroosterde boterhammen voor mijn neus zet met smeuïg roerei, vraagt ze voor de zekerheid toch nog een keer of ik er echt, heus, zeker weten geen saus bij wil? Nee, echt niet. Rare buitenlanders, je hoort het haar denken. Evenzogoed blijft ze stralen en wenst me a very nice day. Echt, ontbijten in Amerika, je zou er heel blijmoedig je dagen mee kunnen vullen.
Morgen een onvervalst Amerikaans ontbijtrecept: Blueberry pancakes.
Dit is deel 2 in mijn zomerserie in Trouw. Aanstaande zaterdag in de krant weer een verse aflevering. Terug naar aflevering 1 (Frankrijk met Coq au vin).
