Zoals je tig soorten aardappels hebt, heb je ook tig soorten rijst. Zelfs pikzwarte. Nee, niet met inkt van de inktvis, maar zwart van nature. Zeer fotogeniek, maar ook gewoon heel erg lekker. Een beetje notig, met precies een fijne beet. En ongepolijst, dus feitelijk net zo gezond als zilvervliesrijst. Niet dat ik daar nou gevoelig voor ben, maar jij misschien wel. Vooral als salade doet hij het goed. En dan natuurlijk vooral met gezellig gekleurde dingetjes erdoor, voor optimaal decoratief effect. Ik maakte kennis met deze zwarte rijst in Italië, waar ze het ‘riso venere’ noemen, Venus-rijst. Wat Venus ermee te maken heeft, weet ik ook niet. Het zal toch weer niet zogenaamd lustopwekkend wezen? Evenmin weet ik waarom het niet gewoon ‘riso nero’ heet. Maar we gaan hier niet zitten emmeren natuurlijk, in de pan ermee.
De rijst zwelt minder op dan witte rijst. Ik nam de gebruikelijk 75 gram per persoon, maar dat bleek best weinig, zeker in vergelijking met de enorme hoeveelheid groente die ik erdoor deed, maar ik zit dan ook in een help-we-eten-met-z’n-allen-te-weinig-groente-dus-vooruit-met-de-geit-fase, al is dat verder helemaal niet erg.
De rijst moet vrij lang koken, 18 minuten volgens de verpakking, waarbij het kokende water trouwens meteen zwart kleurt, dus groente meekoken, zoals ik bij witte rijst wel eens doe, bleek geen optie. Een handvol wortels en een handvol in stukjes gesneden sperzieboontjes heb ik dus in een ander pannetje even geblancheerd. Een kleine courgette mocht in miniblokjes bakken in olijfolie met een snufje zout in een koekenpan, dat is veel smakelijker dan in water gooien. Dus ja, drie pannen tegelijk op het vuur. Maar doe het zelf gerust anders, ook wat betreft ingrediënten natuurlijk.
Klop in een grote kom alvast een vinaigrette van olijfolie, azijn (ik nam – niet heel Italiaans – sherryazijn), een lik Dijon-mosterd (als we nu toch Europees bezig zijn), zout en peper. Giet rijst en groenten af, en hussel meteen warm door de vinaigrette, dan trekken de smaken het beste in.
Tenslotte nog wat gesneden kerstomaatjes en een ferme hand fijngehakte verse peterselie en basilicum erdoor. Even een kwartiertje laten staan en dan oppeuzelen uit kommetjes. Puur comfort food, en nog vegetarisch ook. Trouwens ook de volgende dag heerlijk als koude lunch.
Oh ja, Gallo brengt ‘m in Nederland op de markt (‘Riso Venere’ heet ‘ie dus), maar je moet er wel een beetje naar zoeken. Verkrijgbaar bij sommige Albert Heijns.
