Najaarsverlangen? Nou nee. Hoe langer en tropischer de afgelopen zomer van 2018 duurde, hoe minder ik juist zin had om er afscheid van te nemen. Dus ik toog een weekje naar Italië, en kwam terecht in de buurt van Venetië. De stad zelf stond dit keer niet op het programma, want te druk en te vol. Daar hadden ze in het er vlakbij gelegen Lido di Jesolo helemaal geen last van. Een badplaats met 15 kilometer strand, waarlangs een eindeloze voorraad accommodatie. Alleen was het er nu ondanks het heerlijke nazomerweer volledig uitgestorven. Maar dan ook volledig.

De hotels zijn dichtgespijkerd, de appartementen op slot, er hangen rolluiken voor de winkels en briefjes met ‘chiuso’ op de restaurants. De zwembaden zijn leeggelopen, de strandstoelen opgeruimd, de omkleedhokjes voorzien van hangslot. Het reuzenrad hangt er doelloos bij, de minigolf is bedolven onder hertfstblaadjes. Geen ijsje meer te krijgen, geen parasol meer te huur, de dagelijkse boot naar Venetië gaat pas weer in mei. Heb je een beetje een beeld? “Het seizoen is voorbij”, werd overal geschouderophaald.

Ik zat in zo’n beetje het enige hotel dat nog open was, althans, nog heel even want dat gaat op 1 november ook dicht. Ook hier was het strand met bedjes en parasollen dat er op de website zo wervend uitzag al geheel onttakeld (“Daar gaat de gemeente over, het seizoen is voorbij”).

Toch werd ik er in het geheel niet treurig van, ik kan de charme wel inzien van zo’n doodse badplaats die, laten we wel wezen, in de zomer de hel moet zijn, met 1 miljoen bezoekers. Nu waren er alleen wat schuifelende bejaarden met alle tijd van de wereld. Fietsend over de immens lange boulevard (wat normaal niet mag, maar hee, wie houdt je nu tegen?) is het fijn om je te vergapen aan de hotels-in-winterstand, die met hun gezellige kleurtjes toch wat tegenwicht bieden aan alle rolluiken en zeildoeken. Vaak nét niet symmetrisch, waardoor het een aandoenlijke mate van knulligheid krijgt, nét niet Wes-Andersonesk.

En de omgeving is prachtig, het is heerlijk fietsen door de lagune met z’n vogels en eilandjes, maar ook door de landbouwvelden en langs de rivieren. Zelfs op zo’n knullig klein Italiaans hotelfietsje.

Maar bovenal: er was gelukkig toch nog een handjevol restaurants ijzerenheinig geopend. Dus met mij is het helemaal goed gekomen.

En nu op naar de kerst!