Voor de kookboekfoto’s had ik natuurlijk servies nodig. Véél servies. Gelukkig heb ik legio leuke buren met volle servieskasten, dus al snel begon ik links en rechts van alles bij elkaar te lenen. Lenen bij winkels bleek een stuk lastiger. Winkeliers worden – begrijpelijkerwijs- wel eens moe van al die hebberige stylistes en zijn helemaal niet zo happig op het uitlenen van hun koopwaar, ondanks verleidelijke beloftes van naamsvermelding. Zo bleek de beroemde pannenwinkel waar ik met mijn toch zo bescheiden verlanglijstje langs ging er maar helemaal mee gestopt te zijn om dingen uit te lenen. ‘Daar waren teveel problemen mee. We kregen dingen niet terug, of maar half, of beschadigd.’ Tja, daar stond ik dan, met al mijn nutteloze charmes. Kop op, in de keuken ben ik immers ook zo goed in improviseren?
Maar uiteindelijk is het dan toch gelukt om een weergaloze collectie bij elkaar te sprokkelen. Mooi hè, zo in het ochtendzonnetje? En dit is trouwens nog pas de helft… Maar wat gaan we er nu allemaal mee doen? Lees morgen verder.