Mislukt er bij jou nou nooit eens wat? Vragen mensen mij vertwijfeld wel eens. Jazeker dames en heren! Tijd om eens te laten zien dat Koken met Karin ook maar een gewoon mens is.
Neem nou die schattige kleine artisjokjes die me zo verleidelijk lagen toe te lachen bij mijn favoriete Turkse groenteboer Sener. 
De grote ken ik wel, ben ik dol op, maar die kleintjes? Wat doe je daarmee?
Volgens de groenteboer moest ik de buitenste blaadjes erafhalen, ze in vieren snijden, stoven in olie met water ‘maar wel heel zachtjes hoor!’, en dan serveren met wat citroensap en peterselie. Platte uiteraard, maar de Turkse groenteboer haalt standaard z’n neus op voor krul.
Zo gezegd, zo gedaan. Binnen no time lagen ze lieflijk te doezelen in de pan.
In een schaal ermee, peper, zout, citroen en bij gebrek aan peterselie maar wat basilicum erover gedaan. ‘Hee’, riep mijn tafelgenoot bewonderend, ‘zijn die uit een pot of uit een blik?’ Kijk, dat zijn de momenten die de nijvere thuiskok vreest als regendruppels bij een picknick.
Ook het eten ervan bleek geen onverdeeld genoegen. Kennelijk had ik toch veel meer dan alleen de buitenste bladeren moeten verwijderen, want die waren ronduit taai. Alleen het alleronderste beetje was lekker. Eigenlijk net zoals bij een grote dus. Tafelgenoot wist het treffend samen te vatten: ‘Much ado about nothing’.
Italiaanse collega Nicoletta eet ze zelfs rauw, lees ik op haar blog. Kortom, ik doe iets fout, maar wat?
