De postbode belde aan met een houten wijnkistje. ‘Maar het moet wel koel bewaard worden!’ zei hij er dwingend bij. Het bleek geen witte wijn, maar een plastic fles Chiquita aardbei-banaan smoothie, zachtjes sluimerend op een bedje van hooi. Nieuw, nieuw! ‘Met één glas heb ik mijn dagelijkse hoeveelheid fruit’ staat erop. Alsmede ‘geen concentraten, geen bewaarmiddelen, geen additieven en geen suiker’. Tot zover het goede nieuws.

Appel-sinaasappel?
Het sap is gemaakt van 18 aardbeien, 1½ banaan, 7½ appel en 3 sinaasappels. Dat verzin ik niet, dat staat er keurig met plaatjes en al op. Maar is het dan niet eerder een appel-sinaasappelsmoothie dan aardbei-banaan? Is Chiquita wat zuinig aan gaan doen met de bananen? Dit weekend las ik nog een groot artikel in NRC over de verontrustend snel oprukkende bananenbacterie die in Azië al flink huisgehouden heeft. De schrik moet er bij Chiquita goed inzitten, lijkt me zo.

Vlaaivulling
Eindelijk, de fles mag open. Dik, omaatjes-oudroze vocht klokt er traag uit. Het smaakt vooral naar aardbeien uit blik, naar van die vlaaivulling. Dat komt waarschijnlijk omdat het drankje ‘licht gepasteuriseerd’ is, aldus de verpakking. Tja, de fles is ook ruim twee weken houdbaar, dat lukt van geen kanten met een vers zelfgeperst of geblenderd sapje. Ondanks dat er geen suiker is toegevoegd smaakt het eerder zoet dan fris. En de nasmaak is eigenlijk een tikje onprettig, wat bitter.
Sorry Chiquita, doe mij maar weer gewoon een banaan. A banana a day keeps the doctor away, toch?