In grote stapels ligt hij in de winkel, het al in 2005 (!) geschreven maar nu pas in het Nederlands vertaalde Keukendagboek van de Engelse tv-kok Nigel Slater. Culinaire collega’s kennen hem allemaal, vooral van zijn verrukkelijke BBC-televisieprogramma’s (met Simple Suppers als mijn eigen favoriet) en – in mindere mate – van zijn columns in The Observer. Voor de rest is hij in Nederland bij het gewone publiek bij mijn weten volstrekt onbekend. Maar een boekwinkelwet schijnt te wezen dat het werkt als een boek maar in grote stapels aanwezig is. Dan moet het wel iets wezen. Zelfs, of misschien wel juist, als het flink aan de prijs is. Zoiets?

Mooiere foto’s
Ik gun hem van harte zijn succes, want ach, wat is het toch een leuke meneer. Ik mocht laatst met hem lunchen, samen met een hele bups andere kookschrijvers, nu ja, eigenlijk vooral kookschrijfsters. In het Amsterdamse restaurant De Kas hadden ze een menu samengesteld uit zijn boek, en hij maakte van elk gerecht een foto ‘omdat het er hier zo veel mooier uitziet dan hoe ik het zelf op een bord leg.’ Zo’n man dus. Bescheiden, onderhoudend, charmant.

Seizoen
Niks weggooien, dat is heel erg zijn motto, alles gebruiken. En seizoensproducten eten. ‘Stadsmensen hebben geen idee,’ zegt hij terwijl hij in een maïskolf prikt. ‘Die denken dat alles er het hele jaar is, en dat kun je ze niet eens kwalijk nemen, want in de winkel is dat ook zo!’ Zelf eet hij nadrukkelijk volgens de seizoenen, kweekt van alles in zijn eigen kleine moestuintje, en koopt de rest bij kleine buurtwinkels en op markten.

Iebelig
Daarom is dit boek ook opgezet als een dagboek: hij beschrijft wat er op dat moment beschikbaar is, en wat hij ermee maakt. Daarbij lijken de recepten soms een beetje weggefrommeld, alsof het meer een leesboek wil zijn dan een kookboek. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik zelf soms een beetje iebelig werd van al die oeverloze uitweidingen over het weer, de ontluikende knoppen danwel de tuin die zwaar en schimmelig ruikt, de italia-druiven die vandaag bij de groenteman onweerstaanbaar zijn. In kleine porties consumeren dus.

Handleiding
Gevraagd naar het ook in Engeland welig tierende verschijnsel van pakjes en zakjes antwoorde hij tijdens diezelfde lunch dat het te gemakkelijk is om te zeggen dat je alles altijd helemaal zelf moet maken. ‘Mensen zijn moe, komen uit hun werk, zijn maar wat blij met de magnetron. Het gaat om balans vinden, niet elke dag is hetzelfde. Ik wil niet zeggen dat je het anders móet doen, dat mijn manier de enige juiste is. Ik wil plezier bieden. En inspiratie, een handleiding.’ Hij juicht het toe als mensen zijn recepten veranderen. Tijm in plaats van rozemarijn? Prima. ‘Het moment dat je je realiseert dat je dat kunt! Dat je ineens inziet dat het heel moeilijk is om een echt vieze maaltijd te maken!’

Morgen een lasagnerecept uit het boek.

Nigel Slater, Keukendagboek, uitgeverij Fontaine, ISBN 9789059564848, € 39,95