Het moet maar weer eens gezegd: iedereen in Nederland, van Appelscha tot Zierikzee, heeft recht op een Turkse buurtsupermarkt. Daar fleurt het leven namelijk enorm van op. Je vindt er verse vijgen en granaatappels, sappige dadels en smakelijk lamsgehakt. Emmertjes yoghurt, enorme bossen verse kruiden voor een habbekrats, maar ook vergeten groenten als aardperen, pastinaken en verse kapucijners. Allemaal ingrediënten die je bij de autochtone grootgrutter zelden of nooit tegenkomt, maar waar je in een handomdraai de heerlijkste gerechten mee maakt. Bovendien maakt het aanbod nieuwsgierig naar Turkije zelf. Dat komt goed uit, ik ben toevallig net op culinaire wereldreis.

Trokken Nederlanders jarenlang als vaste prik in de zomer naar de Spaanse costa’s, ineens werden die massaal ingeruild voor de Turkse rivièra. Niet eens vanwege bovengenoemde culinaire verlokkingen, maar puur vanwege zon en goedkoop en all inclusive hamburgers. Onbegrijpelijk. Weemoedig denk ik terug aan mijn eerste Turkse ontbijt met olijven, tomaat, komkommer en harde schapenkaas, in een mooi houten koffiehuis in Bandirma. Of het parkje in Bursa waar ik een hele zondag doorbracht tussen de picknickende families en een ijscoman die met veel acrobatiek een curieus soort elastisch roomijs in hoorntjes schepte. Ach ja, die ontelbare tulpvormige glaasjes sterke Turkse thee die ik al triktrakkend dronk met een leraar Engels in Kiskalesi.

Of het kneuterige kustplaatsje Anamuryum waar ik voor het eerst lahmacun at, een Turkse pizza besprenkeld met citroensap en dan opgerold met een ferme bos peterselie ertussen. Niet te vergelijken met hoe ik ze ken uit Nederland, met drie flinters smakeloze ijsbergsla en druipend van de knoflooksaus. En, wacht, het verslavend lekkere granaatappelsap mag ook niet onvermeld blijven, overal versgeperst bij straatstalletjes.

Tussen het eten en drinken door sjeesde ik per bus van de indrukwekkende rotslandschappen in Cappadocia naar de antieke havenstad Efeze maar ook naar het aandoenlijke museumpje in Iznik waar ze wegens ruimtegebrek alle archeologische vondsten maar in de tuin hadden geparkeerd. Reizen per bus werkt in Turkije als een trein. Zelfs het kleinste gehucht heeft een busstation met snelle, goedkope, sjieke danwel sjofele busopties, al naar gelang haast en budget. Charmant detail: elke bus heeft een bijrijder die bij binnenkomst je handen besprenkelt met ouderwetse eau-de-cologne en je een flesje water (luxe firma’s: cola) toestopt.
Mooie tijden.

Gelukkig is het bij heimwee makkelijk. Dan maak ik het recept dat ik je morgen ga geven.

Dit is aflevering 6 van mijn culinaire wereldreis in Trouw. Aanstaande zaterdag in de krant weer een verse aflevering. Terug naar aflevering 1 (Frankrijk met coq au vin), aflevering 2 (USA met blueberry pancakes), aflevering 3 (Peru met papas rellenas), aflevering 4 (Sri Lanka met dal curry) en aflevering 5 (Suriname met pindasoep).