Hoezee! Bij aankomst in ons Normandische buitenverblijf begin maart bleek buurman-boer eindelijk de honderd meter heg langs ons weiland te hebben gesnoeid. Dat was heel lang de afspraak, in ruil voor het gratis gebruiken van de wei voor zijn paard en pony. Kijk, op de achtergrond zie je de heg, intussen uitgegroeid tot 4-5 meter hoog. Alsmaar had hij echter smoesjes: zijn tractor was kaduuk, of het was oogsttijd of vogelnestseizoen. Ruim drie jaren verstreken. De heg was zo langzamerhand uitgegroeid tot vijf meter hoog en kwam gevaarlijk dicht bij de elektriciteitsdraden. De hele buurt waarschuwde dat wij aansprakelijk zouden zijn bij schade. Maar vorige zomer bezwoer de buurman dat hij het ‘van de winter’ echt zou doen.
En verdraaid, inderdaad.
Alles bleek keurig afgezaagd op anderhalve meter hoogte en de indrukwekkende hoeveelheid houtafval was midden in het weiland verzameld in een vijftal gigantische stapels. Een mix van dikke boomstammen (haardhout!), takkenbossen (houtwallen!) dunne takken (aanmaakhoutjes!) en heel veel sliertige bramenranken (fikkie stoken!). We kochten een motorzaag en een tweede takkenschaar en zijn sindsdien in de weer om alles te verwerken tot behapbare porties. Een heerlijke klus, maar wel een immense, dus bij elk bezoek doen we een stukje. Gelukkig is er geen haast bij, en dat is maar goed ook, want intussen is de lente losgebarsten. Het is een komen en gaan van fluitende vogels, die zo te zien massaal nestjes aan het bouwen zijn in al dat takkenspul. Dus voorlopig wordt er de komende maanden niet gezaagd.

Althans, niet in het weiland. Wel in de tuin, waar tijdens een storm ineens een joekel van een conifeer was omgewaaid, daar moest dringend wat groot onderhoud gepleegd worden. Buitenlucht maakt hongerig, dus ik kreeg ineens zin om voor het diner vogelnestjes te maken. Geen echte natuurlijk, en ook niet die gevulde gehaktballen die zo heten, maar van pasta. En lekker makkelijk, want al dat gezaag en gesjouw was best vermoeiend. Pastanestjes uit de oven dus, met een simpele saus van diepvriesspinazie, afgetopt met een eitje. In afwachting van al dat jonge vogelspul dat hopelijk eerdaags in het weiland geboren gaat worden.

RECEPT Groene vogelnestjes

Nodig voor 4 personen:
350 g spaghetti (bijv. De Cecco dunne spaghettini nr 11)
1 pak diepvries spinazie à la crème deelblokjes (450-500 g)
4 eieren
150 g roquefort
100 g walnoten
bosje verse dille
1 grote ui
3 knoflooktenen
boter
chilivlokken
zout & peper uit de molen

Haal de spinazie tijdig uit de diepvries en laat rustig ontdooien. Oven voorverwarmen op 200 °C. Vet 4 ruime eenpersoonsovenschaaltjes (Ø 18 cm) in met boter. Snipper de ui, fruit 10 minuten in wat boter in een hapjespan. Voeg tegen het eind de gehakte knoflook toe. Kook intussen de spaghetti in een pan water met zout, 3 minuten korter dan volgens de verpakking. Hak de walnoten grof en de dille fijn. Doe de roquefort en spinazie bij de uien en roer tot alles één groen geheel is. Zet het vuur uit. Giet de pasta af, meng meteen erdoor, plus de walnoten en dille. Breng op smaak met versgemalen peper en wat chilivlokken (zout zal niet nodig zijn). Verdeel over de ovenschaaltjes. Maak 4 kuiltjes, breek er 4 eieren boven. Zet 10 minuten in de oven tot het eiwit gestold is, maar de dooier nog iets vloeibaar.

TIPS:
• Kan natuurlijk ook in één grote ovenschaal, maar ik vind individuele schaaltjes wel zo leuk.
• Zorg dat de eieren op een laagje pasta liggen, niet op de bodem van de schaal, dan worden ze te gaar. Helemaal als je een metalen ovenschaaltje hebt, dan gaart alles sneller dan in een keramieken schaaltje.

Dit recept verscheen eerder in Trouw (©: Koken met Karin).

Bewaar dit recept als pin op Pinterest:

 

WERELDGERECHTEN
Nu al derde druk, mijn nieuwe kookboek Wereldgerechten zónder pakjes & zakjes. Te koop bij Libris, Bruna of bol.com, of bestel hier een door mij persoonlijk gesigneerd exemplaar.