Ook dit boek heeft last gehad van het verdwenen-in-de-nieuwe-boekenkast-syndroom. Maar ik heb ‘m weer opgedoken, want een ADHD-kok die friemelt met eetbare garneringen? Dat wil ik meemaken! Dan heb ik het natuurlijk over het nieuwe boek De kers op de appelmoes van Pierre Wind. Een boek geheel gewijd aan de kunst van het garneren, speciaal gericht op de hobbykok. Hij noemt het zelf EHBO: Eerste Hulp bij Bord Opmaken. En dat doe je met ‘garnituurtjes’. De stap-voor-stapfoto’s bezorgen me in eerste instantie  een onvervalst jaren 70-gevoel. Bloemetjes van prei, van augurk, van appel, van rode peper. Een matje van komkommer, een roos van tomatenschil, een compleet kinderserviesje van een ei. Maar ook echte klassiekers zoals gecanneleerde champignons (wel een canneleermesje aanschaffen, anders is het ‘een takkeklus’) ofgetourneerde groente.

Kikkûh
Het boek begint met handige regels. Zoals leermoment 1: een garnituur is eetbaar en logisch. Géén aardbei op de vis dus, en kiwi nooit en te nimmer met schil. Maar ook het opmaken van een bord (of ‘transportabele ondergrond’) en portiegrootte komen aan de orde, hoewel ik een zin als ‘Vloeibare nagerechten bestaan gemiddeld uit 2,5 dl per persoon’ niet zo des Pierre Winds vind. Die is meer van het ‘Veel is lekkâh’, ‘Dit is toch kikkûh’ en ‘Errug fijn’, ik geloof trouwens niet dat ik daar dol op ben in boekvorm. Maar kennelijk is het een trend, het laatste boek van Herman den Blijker had er ook al last van.

Kersjes
De moeilijkheidsgraad wordt per recept aangegeven met kersjes. Gek genoeg krijgen de korstdeegstengels in dit boek de maximale score van 4 kersjes (= moeilijk), terwijl ik die op mijn allereerste filmpje juist als toonbeeld van makkelijk voordoe. Enfin, die van meneer Wind zijn dan ook wel allemaal perfect symmetrisch gedraaid. Aan het eind van het boek vinden we complete gerechten om de garnituurtjes in de praktijk te brengen, inclusief handig stappenplan met de volgorde van werken. Maak van ordinaire kip met friet eens een pauw in volle glorie!

Vormgeving
Leuk detail: om de cover zit een papieren mini-uitklap-poster met daarop alle garnituurtjes uit het boek inclusief de desbetreffende pagina. De vormgeving van het boek zelf is wat eh, aan de drukke kant, zal ik maar zeggen. Stukjes tekst zijn zogenaamd ‘handgeschreven’, maar dan zo klein en priegelig dat het slecht leesbaar is. Het feit dat alle puntjes op de i in de vorm van handgeschreven hartjes zijn, helpt ook niet.

Aardappelmagnetronbloemetje
Ook inhoudelijk is de tekst niet altijd even begrijpelijk danwel leesbaar. ‘Volg het stippellijntje absoluut NIET’. Huh? O nee. Ach, zoals hij zelf al aangeeft: ‘In de uitleg komt het misschien moeilijk over, in de praktijk niet. Gewoon doen. Je wordt er steeds handiger in.’ Vervolgens heb ik meteen maar een magnetronbloemetje van aardappelplakjes geboetseerd: eclatant succes. En werkelijk geen kunst aan.

Pierre Wind, De kers op de appelmoes, uitgeverij Kosmos, € 19,95