Je kent dat wel, een avondje thuis op de bank en niks op tv. Na een week met (echt waar) 1 opera, 2 toneelstukken en 1 bioscoopfilm wilde ik vooral even niet de deur uit. Maar gelukkig is er Netflix. En die goochemerds suggereerden allemaal eetfilms. Naast de serieuze serie Chef’s Table, met ploeterende megalomane chefkoks, ook het lichtere werk. Zoals The Hundred-Foot Journey. Ah, die had ik gemist in de bioscoop. Uit 2014 alweer.

Koddig
Een romantische feel-good-movie over eten. Altijd goed, toch? Het verhaal: een Indiase restaurantfamilie ontvlucht Bombay na toestanden waarbij zowel het restaurant als mama in de vlammen omkomen. Via Londen, waar ‘de ingrediënten naar niks smaken’ komen ze terecht in Zuid-Frankrijk. En ja hoor, zo’n echt Frans-Amerikaans filmdorpje, met een koddige burgemeester, een beeldschone markt met stapels knalgele paprika’s en tomaten als meloenen, een idyllisch pleintje waar de ganse goegemeente koffie drinkt onder de platanen terwijl de kinderen hoepelen. En werkelijk álle Fransen spreken Engels, zij het dan op z’n ‘allo allo’.

Chocolat
Had ik al gezegd dat Lasse Hallström de regisseur is? Die van ‘Chocolat’? Het mierzoete couleur-localegehalte van deze film is ‘Chocolat’ in het kwadraat, maar dan zonder Johnny Depp. Wel met Hellen Mirren, die ik toch waarlijk hoog heb zitten, maar goed, die had kennelijk zin in een niemendalletje. Er eventjes tussenuit, vakantie in Frankrijk met veel lekker eten en een honorarium toe. Geef haar eens ongelijk. Ze speelt een arrogante restauranthoudster die haar ene ster al 30 jaar tevergeefs probeert te verdubbelen. Natuurlijk beginnen de Indiërs pal tegenover haar (die honderd stappen uit de titel) een lawaaiig Indiaas eethuis, en natuurlijk wordt het oorlog.

Rustique
De decorbouwers hebben zich uitgeleefd: twee zichtbaar bordkartonnen gebouwen pal tegenover elkaar, aan een verder compleet leeg landweggetje. Très rustique. Met oudjaar staat iedereen in een zomers japonnetje buiten naar het vuurwerk te kijken en ook de Michelinsterren worden bij tropische temperaturen uitgedeeld, waar dat in het echt doorgaans toch in november/december gebeurt. Ook geinig: de getalenteerde Indiase kok kan toveren dankzij de koffer met jarenoude specerijen van wijlen zijn moeder. Kennelijk verliezen die alleen in het echte leven hun smaak en aroma.
Maar ja, zis is ze movies…

Vleugje pit
Enfin, ik zal de plot niet verklappen. Alles blijft braaf in het poeslieve, tevergeefs wacht je op een vleugje pit. Er komt gelukkig best veel eten in beeld, zowel Indiaas als klassiek Frans, maar je ziet alle plotwendingen mijlenver aankomen, de oorlog eindigt uiteraard in vrede en natuurlijk krijgt de jongen uiteindelijk het meisje (2x). Maar dan ben je wel ruim twee uur verder en kun je geen pap meer zeggen.

Nee, dan de volgende keer toch maar weer gewoon een lekkere zwart-wit Finse arthousefilm, desnoods zonder ondertiteling.