“Ei zacht, saus zoet, zoet de saus, fijngesnipperde uien, verschillende vleessoorten in zoete saus, gestampte kaneel, scheut sherry.” Zo begint het toneelstuk De Wereldverbeteraar van Thomas Bernhard. Gisteren zag ik het in een kleine, intense uitvoering van het Utrechtse theatergezelschap De Furie. Een prachtige monoloog van een man (een terecht bekroonde rol van René Luiten als beste mannelijke speler van het Utrechtse Amateur Theater Festival) die op het punt staat een hoge onderscheiding te ontvangen voor zijn ‘Traktaat tot verbetering van de wereld’.

Al mopperend op de wereld en alles wat daarbij hoort bereidt hij zich voor op het hoge bezoek, samen met zijn vrouw (een subtiele, grotendeels zwijgende rol van Sandra van Rosmalen in een zeer inventief kostuum). Omdat de vrouw de enige is die hem hoort, krijgt zij de volle laag. Of is zij juist degene die de touwtjes in handen heeft? Ik zou zeggen ga het zelf beoordelen, ware het niet dat gisteren helaas alweer de laatste voorstelling was. Maar wellicht komt er een reprise?

Oja, en hoe liep het nou af met die maaltijd? Uiteindelijk krijgt de wereldverbeteraar dan toch zijn ontbijt, maar het bestaat slechts uit één ei. Te zacht natuurlijk, mopperdemopper.