En toen kwam het telefoontje dat elke freelance columnist vreest: “We willen weer eens wat anders.” Sinds 2008 schrijf ik elke zaterdag voor dagblad Trouw. Zeventien jaar en 887 afleveringen, dat is natuurlijk ongehoord lang. Dus heus, die wens tot verandering snap ik best.
Maar leuk is natuurlijk anders.

Groentebups
Weemoedig schreef ik eind oktober een allerlaatste column met een allerlaatste recept. Waarna er een enorme stroom, zeg maar gerust stortvloed, aan reacties loskwam. Hartverwarmende mailtjes van lezers die allemaal op zaterdag als eerste mijn rubriek lazen, die door mij anders zijn gaan eten of zelfs hebben leren koken. Die mijn humor waardeerden, mijn strijd tegen de pakjes en zakjes maar ook mijn belevenissen in Frankrijk en mijn kennelijk typische taalvondsten als ‘groentebups’. Genoeg om voor jaren op te teren en naast mijn schoenen te gaan lopen.
Veel lezers schreven ook op hoge poten naar de krant en die publiceerde ook nog een hele pagina met een compilatie van dierbare lezersherinneringen. En dat, zoals dat heet, was dan dat. Ik ging blaadjes harken in Frankrijk.

Maar toen belde ineens de chef van het magazine, en daarna ook de hoofdredacteur. Dat ze nog nooit zoveel boze en teleurgestelde reacties hadden gekregen en dat ze duidelijk een inschattingsfout hadden gemaakt. “Soms weet de lezer het beter dan de redactie”. En of ik terug wilde komen.

Datagevaar
Een krant die daadwerkelijk luistert naar z’n lezers, waar vind je dat nog? Natuurlijk is dat een krant waar ik voor wil (blijven) schrijven. Afgelopen weekend ging zelfs het hoofdredactioneel commentaar erover. Over de zegen én het gevaar van online data. Die hadden namelijk aangegeven dat mijn kookrubriek online betrekkelijk weinig aandacht genereerde. Maar data kunnen dus ook een vertekend beeld geven. Bijvoorbeeld omdat lezers in het weekend liever de papieren krant lezen, inclusief geliefde kookrubriek. Dat bleek overduidelijk uit de ouderwetse feedback van lezersbrieven en reacties op sociale media.

Afgelopen weekend werd dus aan de Trouw-lezers gemeld dat de beslissing is teruggedraaid en dat ik weer terug kom. Wederom werd ik overspoeld door mailtjes, nu vol opluchting. De snelste comeback ooit.

Opgefrist?
Vanaf januari ben ik weer van de partij met een column en recept in het zaterdagmagazine Tijdgeest, zij het voortaan om de week. Wat mij goed uitkomt, want dan hou ik tijd over voor andere dingen, zoals kookboeken schrijven, want dat heeft natuurlijk ook mijn prioriteit. Alleen de opmerking van de redactie over mijn terugkeer “in een opgefriste vorm” zorgde voor enige verwarring. “Hoezo opgefrist, was het belegen dan?” mailde er een, of: “Eerlijk gezegd werd ik elke zaterdag altijd al opgefrist door jouw kookrubriek.” Maar dat verwijst vooral naar de geplande complete restyling van het magazine.

PS Ook leuk: mijn jarenlange strijd in de krant tegen de pakjes en zakjes haalde zelfs de taalrubriek.