Geen fijner bezit dan een rijkgesorteerde voorraadkast. Een walk-in-closet, alleen dan niet met schoenen, maar met houdbare levensmiddelen. Alhoewel, houdbaar? Daarom heb ik mijn hele kast eens uitgespit en bekeken op over-de-datum. Oeps. Alarmbellen. Alles Moet Nu Echt Eens Op.

THT-data hoef je heus niet zo letterlijk te nemen. Een blikje krab, twee met sardines en een met tonijn van respectievelijk vier, twee en een jaar over tijd, dat kan nog best. Maar dan moet ik wel snel zijn, anders zijn die zeven overige keurige 2015- en 2016-blikjes straks ook over de datum. Tja, waarom wacht een mens zo lang? Soms gewoon omdat het blikje zo mooi is. Net als met prachtige blik tomaten met opwaaiende-zomerjurkdame (THT 31/12/2013) dat weg staat te kwijnen: zonde om open te maken. Maar daar gaan we nu rücksichtlos verandering in aanbrengen.

Hetzelfde geldt voor alle aangebroken zakken en dozen vol linzen, bonen (ja, ook die in blik), spätzle, rijst (rode, zwarte, sushi, risotto), pasta, couscous, bulghur, freekeh en quinoa. Vaak gekocht voor de handige voorraad en/of meegenomen van vakantie omdat het me zo lekker leek. Zeven potjes mosterd, een sierlijk flesje met uitsluitend Japans opschrift, talloze olijven en zilveruitjes en chutneys. Potten stemgember van toen ik op boekwinkeltoernee door het land was met tassen vol zelfgebakken gemberboterkoek.

Veel kastspul heb ik opgestuurd gekregen van fabrikanten om eens uit te proberen. Dat klinkt leuk, al die culipost, en dat is het natuurlijk ook, maar er valt simpelweg niet tegenop te koken. Veelgehoorde reactie: ‘Jij hoeft zeker nooit meer boodschappen te doen?’. Helaas, al die opgestuurde spullen moeten in de pan nog gecombineerd worden met verse ingrediënten, dus ik doe eerder juist méér boodschappen. (Alhoewel, ik kreeg laatst ook een doos tomaten opgestuurd, droomtomaten. Maar ja, moet ik nou verse tomaten gaan promoten in januari? Nee, ik dacht het niet.) En dan nog lukt het gewoon niet altijd. Vaak krijgen andere gerechten voorrang, omdat ik ze wil testen voor krant of kookboek. En een mens wil ook wel eens níet aan het werk zijn en gewoon good old spaghetti carbonara maken (spaghetti, altijd op voorraad, check).

Maar nu staat er dus bijvoorbeeld een compleet Arabisch én Chinees assortiment aan potjes te wachten, terwijl de PR-bureaus al aan de lijn hangen ‘of ik er toevallig nog een blogje aan ga wijden?’ Al opruimend ontdek ik ook dat ik alles in veelvoud heb, van verschillende merken. Talloze zakjes en potjes met boemboes en currypasta’s. Drie flesjes sojasaus, drie met pittige olie, twee met pompoenpitolie en ook nog een avocado-olie waarvan een collega zei dat die zo vies was, dus die durf ik niet open te maken, niet weg te gooien maar ook niet weg te geven. Want jazeker, ik sluis ook een hoop door. Light-producten bijvoorbeeld, die halen de kast niet eens, die gaan linea recta naar de buren.

Enfin. Mocht ik de laatste tijd wat minder op social media te vinden zijn, dan weet je dat ik druk aan het opruimen ben. En als iemand weet wat een mens in godsvredesnaam doet met een potje maanzaadpesto of ‘rauwe junglehoning’ (?) dan hou ik me ook aanbevolen.

Morgen een recept met overjarige krab en dito sardientjes. Kan nog prima!